هنوز باید برای برابری حقوق زنان و مردان بحث کرد؟

عماد آبشناس| اسپوتنیک|

 سال‌هاست یکی از سوالاتی که زنان ایران توقع دارند کاندیداهای انتخابات مختلف پاسخ آن را بدهند و متاسفانه مشاهده می‌کنیم برخی از پاسخ دادن به آن طفره می‌روند دیدگاه آنها نسبت به برابری حقوق زنان و مردان در جامعه است.

متاسفانه بسیاری کاندیداها هم تلاش می‌کنند با دو دوزه بازی در مورد بحث برابری حقوق زن و مرد در جامعه صحبت کنند و برخی حتی تلاش می‌کنند جوانان را نیز گول بزنند، به صورت کلی در مورد حقوق اجتماعی مردم صحبت کنند و ادعا کنند که پس از ورود به مجلس یا رسیدن به کرسی ریاست‌جمهوری یا ... این مساوات را راه خواهند انداخت.

طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مثلا همه قوانین که توسط مجلس تصویب می‌شود باید به تایید شورای نگهبان برسد که آیا منطبق بر شرع است یا نه.

پس فقط نمایندگان می‌توانند در حدی قوانینی تصویب کنند که از حد شرع فراتر نرود.

پس چه در مورد مسائل اجتماعی چه در مورد مسائل متعلق به مساوات حقوق زن و مرد نمایندگان به هیچ‌وجه نمی‌توانند قوانینی خارج از چهارچوب قوانین شرعی تصویب کنند.اما سوالی که مطرح می‌باشد این است که پس آیا همین است؟خیر. به هر حال اگر نمایندگان قانون دان باشند و بدانند چگونه قوانین را تدوین کنند که با مسائل شرعی هم منافات نداشته باشد آنوقت می‌توان هم قوانینی تدوین کرد که مساوات برقرار گردد و حقوق مدنی افراد حفظ شود و همچنین قوانین با مسائل شرعی تداخل نداشته باشد.

شاید مقداری پیچیده باشد اما نکته اصلی یا هنر نمایندگان مردم در مجلس در همین نکته نهفته است.

توجه داشته باشید عمدا از عبارت «قانون‌دان» و نه «حقوق‌دان» استفاده کرده‌ام.

طی سال‌های متمادی مشاهده کرده‌ایم که بسیاری از نمایندگان که به مجلس راه پیدا می‌کنند به جای اینکه به دنبال پیدا کردن راه‌حل برای مشکلات اقتصادی و اجتماعی مردم باشند به دنبال بازی‌های سیاسی و جناحی خود هستند.

اگر قوانین درست تدوین نشده باشد قطعا نه کاری از دست قوه مجریه بر می‌آید و نه از دست قوه قضاییه چون همه‌چیز مرتبط با قوانین است.به عنوان مثال بگویم.مدت‌ها بحث اعطای شهروندی از طریق مادران به فرزندان مطرح بود اما به دلایل سیاسی این مساله دایما به تعویق می‌افتاد.

یا اینکه مثلا بحث تعدد زوجات که طبق شرع برای مردان مجاز است مطرح بود، قطعا نمایندگان مجلس نمی‌توانند قانونی تصویب کنند که این مساله را منع کند اما می‌توانند قوانینی تصویب کنند که بر اساس آن ازدواج مجدد مردان بسیار سخت‌تر شود و همچنین مردان ملزم شوند که باز هم طبق شرع حق و حقوق زن قبلی خود را به گونه‌ای مراعات کنند که شاید به فکر ازدواج مجدد نیفتند.یا مساله ضرب و شتم زنان توسط همسرانشان. یا حضانت اولاد، به عنوان مثال در بسیاری از موارد پدر و مادر از هم جدا می‌شوند در حالی که از همه لحاظ مادر شرایط حضانت را دارد اما پدر شرایط را ندارد، مثلا بیکار معتاد است، آیا در این شرایط نباید قوانینی باشد که حقوق آن کودک را بر اساس شرایط اجتماعی‌اش تعیین کند؟یا مساله دیه زن و مرد.یا مسائل ارث و میراث وحق وحقوق در حین ازدواج و پس از ازدواج.

صدها مورد وجود دارد که اگر بخواهیم در مورد آن بحث کنیم بحث بسیار طولانی می‌شود، اما مشاهده می‌کنیم در برخی موارد حتی نمایندگان زن مجلس در صف مخالفین تصویب قوانین حمایت از حقوق زنان قرار می‌گیرند، چون خواسته‌های جناحی و سیاسی آنها بر نیازهای اجتماعی هم نوعانشان در جامعه طغیان کرده.

برخی سوال می‌کنند که آیا با افزایش سهمیه حضور زنان در مجلس ممکن است زنان بتوانند مسائل خود را بیشتر مطرح کنند؟

تصور بر این است که هرگونه سهمیه‌بندی در هر زمینه‌ای باید کلا لغو شود چون سهمیه بندی‌ها به نوعی به بخشی از جامعه امتیاز می‌دهند و بخش دیگری را از این امتیاز‌ها محدود می‌کنند، از جمله اینکه مثلا بخواهیم سهمیه‌ای برای زنان در مجلس اختصاص دهیم.

این ماجرا نه فقط به نفع زنان نیست بلکه شاید هم به ضرر آنها باشد چون به جای اینکه فضا را برای آنها باز کند فضا را محدود به تعداد نمایندگانی می‌کند که می‌توانند حضور یابند.

باید خود زنان به سطحی از رشد فرهنگ سیاسی برسند که خودشان به دنبال آن باشند مانند بسیاری از کشورهای دیگر در مبارزات انتخاباتی قویتر حضور یابند و بتوانند کرسی‌های بیشتری را در مجلس به دست آورند. مهم هم نیست که کرسی‌ها توسط زنان یا مردان به دست آمده باشد، مهم این است که کدام نمایندگان به دنبال احقاق حقوق آنها خواهند رفت.

به عنوان مثال بگویم زنی که وارد مجلس می‌شود و به جای اینکه به دنبال احقاق حقوق زنان باشد به دنبال زد و بند بازی سیاسی است و حتی در مقابل قوانینی که می‌تواند برخی مشکلات زنان را حل کند بایستد بودنش چه نفعی برای زنان خواهد داشت؟

پس بهتر است که همه آحاد جامعه چه زنان و چه حتی مردان یا جوانان یا سالمندان به دنبال افرادی باشند که به صراحت برنامه‌هایی برای حل مشکلات آنها را دارند نه افرادی که با شعارهای کلی می‌خواهند رای آنها را به دست آورند یا افرادی که قبلا امتحان خود را پس داده‌اند.