3 میلیون کودک به سامانه شاد دسترسی ندارند
گلی ماندگار| نزدیک به یک ماه از زمان آغاز سال تحصیلی می‌گذرد و هنوز خیلی از دانش‌آموزان موفق نشده‌اند از امکانات آموزشی فضای مجازی استفاده کنند. دلیل آن هم خیلی واضح است، به خاطر نداشتن تبلت و گوشی و عدم دستری به شبکه شاد. اینکه مدیرکل آموزش عشایری می‌گوید اولویت دریافت تبلت با دانش‌آموزان دوره ابتدایی در مناطق روستایی، عشایری و حاشیه شهرهاست نکته قابل توجهی است اما مساله اینجاست که چرا اینقدر دیر به فکر تامین آن افتاده‌اید که بودجه در نظر گرفته شده برای این کار با توجه به افزایش روز افزون قیمت دلار کفاف آن را ندهد.
تاثیر قیمت دلار بر تحصیل دانش‌آموزان
محمد رضا سیفی می‌گوید: حدود دو ماه قبل تبلت مناسب برای دانش‌آموزان حدود یک میلیون و ۵۰۰ هزار بود و ما نیز همین مبلغ میانگین را برای تبلت دانش‌آموزان در نظر گرفته بودیم، اما اکنون با توجه به افزایش قیمت دلار قطعا قیمت تبلت نیز تغییر کرده است. او می‌افزاید: ما در فراخوانی که قبلا اعلام کرده بودیم، قیمت تبلت را یک میلیون و ۵۰۰ در نظر گرفتیم و اعلام کردیم که هر کسی می‌خواهد می‌تواند به شماره حسابی که اعلام شده پول واریز کند. خوشبختانه بانک رفاه مبلغ ۱۰۰ میلیون تومان واریز کرد که برای دانش‌آموزان محروم استان خراسان جنوبی شهرستان نهبندان تبلت تهیه شد. سیفی در پاسخ به این سوال که چقدر بودجه برای پوشش دانش‌آموزانی که هنوز به شاد متصل نشده‌اند، لازم است تا آنها نیز به این اپلیکیشن متصل شوند، به ایلنا می‌گوید: با توجه به نواسانات نرخ ارز نمی‌توان دقیقا گفت که چقدر بوجه نیاز است و بستگی دارد که تبلت‌ها و گوشی‌ها را چه زمانی خریداری کنیم.
درآمد به ریال، خرج به دلار
اینکه خیلی از مردم معتقدند ما در ایران به ریال پول در می‌آوریم و به دلار خرج می‌کنیم خیلی هم اشتباه نیست. تنها تحصیل دانش‌آموزان از گزند دلار در امان مانده بود و تاثیر خیلی مستقیمی بر آن نداشت که امسال با ورود کرونا به کشور حالا حتی درس خواندن هم به قیمت دلار بستگی دارد. هر چند که همیشه قیمت لوازم التحریر و کاغذ و دفتر با قیمت دلار بالا و پایین می‌شد، اما اینکه ناگهان چند میلیون دانش‌آموز به دلیل بیماری کرونا، با بالا رفتن قیمت دلار و البته بی‌توجهی مسوولان آموزش و پرورش مدیرکل آموزش تنها به این دلیل که وسایل مانند تبلت و موبایل دسترسی ندارند، از تحصیل باز بمانند، بسیار رنج آور است.
دانش‌آموزان وامانده از تحصیل
خیلی ازدانش‌آموزانی که به دلایل مادی نتوانسته‌اند به موبایل و تبلت دسترسی پیدا کنند، قید تحصیل را زده و راهی خیابان‌ها شده‌اند و به دستفروشی و دوره گردی پرداخته‌اند، آنها همان دانش‌آموزانی هستند که در حاشیه شهرها زندگی می‌کنند و حداقل امکانی که داشتند تحصیل در مدارس دولتی بود که آن هم امسال به واسطه کرونا از آنها گرفته شد. جمشید محبی، کارشناس حوزه آموزش در این باره به «تعادل» می‌گوید: البته کرونا از 10 ماه پیش به ایران آمده، حال چرا آموزش و پرورش در تمام این ماه‌ها برای اینکه بتواند یک سیستم هماهنگ آموزشی برای سال تحصیلی جدید راه‌اندازی کند، تعلل کرده، سوالی است که تاکنون هیچ مقام مسوولی به آن پاسخ نداده است. شاید به همین دلیل بود که وزیر آموزش و پرورش ناگهان اعلام کرد که تمام مدارس بازگشایی شده‌اند و دانش‌آموزان و معلمان باید در کلاس‌ها حضور فیزیکی داشته باشند، انگار که اصلا بیماری به اسم کرونا وجود ندارد. اما بعد از اینکه بسیاری از کارشناسان حوزه بهداشت و درمان به این تصمیم غیر مسوولانه اعتراض کردند و تعداد قابل توجهی از دانش‌آموزان و معلمان به کرونا مبتلا شدند، وزیر اعلام کرد که اصراری بر حضور فیزیکی در مدرسه نیست. او در بخش دیگری از سخنانش می‌گوید: متاسفانه برنامه آموزشی در کشور ما باری به هر جهت است و کرونا باعث شد تا ما خلأ‌های موجود در این سیستم را به وضوح ببینیم. مساله اینجاست که آیا این تجربه باعث می‌شود تا مسوولان به خودشان بیایند و فکری به حال بهبود سیستم آموزشی کشور بکنند. بسیاری از خانواده‌ها حتی آمادگی این را داشتند که در یک سال تحصیلی پیش رو بچه‌هایشان ترک تحصیل کنند، چون معتقد بودند، سلامت آنها از درس خواندنشان مهم‌تر است، اما در خانواده‌هایی که امکان تهیه وسایل لازم برای تحصیل فرزندانشان را نداشتند، ماجرا فرق می‌کند و فقر باعث می‌شود کودکی که از تحصیل باز مانده به عنوان کودک کار به خیابان‌ها فرستاده شود تا در تامین معاش خانواده نقشی داشته باشد.
نیمه‌های پر لیوان هم خالی است
محبی به سخنان مسوولان درباره سامانه شاد اشاره کرده و می‌افزاید: مسوولان آموزش و پرورش معتقدند که سامانه شاد توانسته عدالت آموزشی به وجود بیاورد، اما سوال این است وقتی 3 میلیون دانش‌آموز از این نرم افزار محروم هستند چطور می‌توان اسم آن را عدالت آموزشی گذاشت؟ عدالت آموزشی زمانی رخ می‌دهد که حتی اگر یک کودک در یک روستای دور افتاده حضور دارد، از همان امکانات آموزشی برخوردار باشد که کودک دیگر در یک شهر بزرگ از آن برخوردار است، در این صورت ما می‌توانیم بگوییم عدالت آموزشی برقرار کرده‌ایم. حالا که اصلا صحبت از یک کودک و 100 کودک نیست، صحبت از 3 میلیون کودکی است که به این سامانه دسترسی ندارند و اصلا شاید به هیچ امکان دیگری برای تحصیل هم دسترسی نداشته باشند.
