یکی از چالش‌های مهمی که اقتصاد ایران باید خود را برای آن آماده نگه دارد، تحولاتی است که در جهان و داخل کشور رخ می‌دهد و البته در تمام این سال‌ها نگاهی به عملکرد ثبت شده نشان می‌دهد که ما راهی طولانی تا رسیدن به این هدف مهم داریم. استفاده از حداکثر ظرفیت داخلی در اقتصاد نیاز به آن دارد که ما یک برنامه‌ریزی دقیق برمبنای واقعیت‌ها را در دستور کار قرار بدهیم.
در واقع ما باید تلاش کنیم که در برنامه‌ریزی طوری نگاه کنیم که انگار بناست تحریم‌ها برای مدت طولانی باقی بماند و باید اقتصاد ایران در دل محدودیت‌ها برای خود برنامه‌ریزی کند. در چنین شرایطی می‌توان انتطار داشت که رسیدن به برخی از اهداف اقتصادی کشور در زمانی کوتاه‌تر ممکن شود و در صورتی که تحریم‌ها کنار بروند نیز بستر مناسب‌تری برای فعالیت اقتصادی وجود خواهد داشت. یکی از اصلی‌ترین موضوعاتی که ما باید به آن توجه داشته باشیم، هزینه‌های فراوان دولتی در اقتصاد ایران است. دولت ایران در حوزه‌های مختلفی برای خود هزینه تعریف کرده که امروز در بسیاری از کشورها دیگر اجرایی نمی‌شود. با این وجود اما موضوعاتی مانند حمایت از اقشار کم‌درآمد به خصوص در شرایط فعلی را نمی‌توان از برنامه‌ها حذف کرد اما نحوه اجرای این سیاست‌های حمایتی نیز اهمیت فراوانی دارد.
با وجود تمام این ظرفیت‌ها اما کار به جایی رسیده که فعالیت در فضای واقعی اقتصاد کشور دشوار شده است. اگر راجع به نیروی کار صحبت کنیم، مشخصا شما دو شیفت هم کار کنید و باز زندگی مالی درستی نداشته باشید، حس مهاجرت به شما دست می‌دهد. طبق قانون گفته شده است که حقوق و دستمزد باید بر اساس تورم افزایش پیدا کند در حالی که اینگونه نیست، یعنی کارمندان و کارگران از تورم عقب مانده‌اند. این وضعیت باعث بی‌انگیزگی برای کار می‌شود. کنترل تورم در اقتصاد باید صورت بگیرد تا از این بحران عبور کنیم. باید یک سیاست انقباضی در اقتصاد توسط دولت اتخاذ شود و از نشر اسکناس بدون پشتوانه خودداری کنند تا اقتصاد به چرخه واقعی خود برگردد.
اگر ما فکری به حال این شرایط نکنیم معضلات تازه‌ای در اقتصاد ایران خود را نشان می‌دهد که برای مدت طولانی از آنها فرار می‌کردیم و از سوی دیگر اگر چالش‌ها برطرف شود می‌توان امیدوار بود که از ظرفیت‌ها به شکلی استفاده شود که بسیاری از تهدیدها به فرصت تبدیل شوند و باید دید که در نهایت کدام مسیر برای سال‌های آینده انتخاب خواهد شد.
