محمد خبری‌زاد
در تمامی دنیا فروش اوراق قرضه به عنوان یک سیاست انقباضی محسوب می‌شود و مطلوب بورس‌ها نیست.
اما این موضوع یعنی فروش اوراق تا حدودی در کشور ما متفاوت است.
در دنیا زمانی اوراق فروخته می‌شود که دولت بخواهد سیاستی برای جمع‌آوری پول داشته باشد که با نرخ‌های جذاب این کار انجام می‌شود و در نهایت این موضوع باعث می‌شود نقدینگی از بازارهای موازی جمع شود.
مشتری اوراق اغلب سرمایه‌گذاران کم ریسک هستند.
فروش اوراق در بازار سرمایه در ایران دو نکته دارد. نخست اینکه نرخ اوراق جذاب نیست که بخواهد پول‌ها را از بازارهای موازی جمع‌آوری کند.
یعنی هیچ پولی از سمت سهام یا بازارهای دیگر همانند بانکی به سمت اوراق نمی‌رود، چون نرخ جذاب و بازخرید خوبی نیز ندارند و هر فردی این اوراق را خریداری کند تا زمان سررسید باید صبر کند.
اغلب مشتری اوراق صندوق‌های درآمد ثابتی هستند که حدنصاب مشخصی دارند.البته برخی بانک‌ها هستند که برای عملیات رپو نیاز به این اوراق دارند که البته برخی جایگزین اوراق قبلی می‌کنند.
نرخ اوراق و حجم رقابتی نیست و باعث می‌شود رقابت چندانی نداشته باشد.بین دلار بازار آزاد و نیمایی همچنان اختلاف 25 تا 30 درصدی وجود دارد. نرخ بهره بانکی همچنان بالا و نرخ بهره بین بانکی در سقف تاریخی قرار دارد. در بحث پتروپالایشی‌ها شرایط شفاف نیست و در بدنه تصمیم‌ساز افرادی به‌دنبال قیمت‌گذاری دستوری و تعطیل کردن بورس کالا هستند و این ترس را القا می‌کنند که شرکت‌ها نباید سودهایی که نشان می‌دهند داشته باشند و نتیجه این است که سرمایه فرار می‌کند و در کنار همه اینها ریسک سیاسی هم همواره وجود دارد.
تا دست‌کم نشانه‌هایی از بهبود در این عوامل پدیدار نشود فعلا وضعیت همین است. این در حالی است که گزارش‌های 6 ماهه شرکت‌ها در حال انتشار است و برخی گزارش‌های مطلوب داشتند. P/E برخی شرکت‌ها بین 3 تا 4 است و کاملا در نقطه ارزندگی هستند اما عوامل فوق باعث شده بازار به‌رغم ارزندگی در وضعیت منفی، بیش واکنشی نشان دهد و تا زمانی‌که این عوامل اصلاح نشوند وضعیت فعلی را خواهد داشت.
