وعده‌هاي پوچ؛ بحران در حوزه سلامت
بي توجهي مسوولان وزارت بهداشت و درمان بالاخره باعث شد تا پرستاران اين بار براي اينكه صداي خود را به گوش آنها برسانند دست از كار بكشند. اتفاقي كه تقريبا در تمام اين سال‌ها در هنگام نارضايتي و عدم توجه به مشكلات پرستاران رويه‌اي محال به نظر مي‌رسيد.
گلي ماندگار|
بي توجهي مسوولان وزارت بهداشت و درمان بالاخره باعث شد تا پرستاران اين بار براي اينكه صداي خود را به گوش آنها برسانند دست از كار بكشند. اتفاقي كه تقريبا در تمام اين سال‌ها در هنگام نارضايتي و عدم توجه به مشكلات پرستاران رويه‌اي محال به نظر مي‌رسيد. اما حالا طي روزهاي گذشته پرستاران بيمارستان‌هاي دولتي شيراز در اعتراض به وعده‌هايي كه بهمن ماه به آنها داده شد و تا كنون به مرحله اجرا در نيامده است به‌طور همزمان دست از كار كشيدند. البته به گفته برخي منابع خبري اين اتفاق در ياسوج و فسا هم رخ داده و حالا بايد ديد مسوولان وزارت بهداشت و درمان چه راهكاري براي رفع اين بحران اتخاذ مي‌كنند. خبرها همچنين حكايت از سفر معاونت پرستاري وزارت بهداشت ودرمان به شيراز دارد ولي تا كنون هيچ خبري در مورد تبعات سفر اين مقام مسوول منتشر نشده است. بسياري از اين پرستاران كار در شرايط نامساعد را بيشتر از توقف كار باعث بروز خطر و مشكل براي سلامت بيماران مي‌دانند و معتقدند عدم توجه به خواست آنها افزايش ساعات كار، اضافه كار اجباري و بي توجهي به توانايي ذهني و جسمي پرستاران باعث مي‌شود تا بيماران در معرض انواع خطرات به دليل كيفيت پايين خدمات درماني كه از بيمارستان‌ها و توسط پرستاران دريافت مي‌كنند، قراربگيرند.
پرستاران هميشه مورد ظلم واقع شده اند
الهه پرستار بيمارستان چمران در رابطه با دلايل اعتراض پرستاران بيمارستان‌هاي دولتي اين شهر به تجارت‌نيوز مي‌گويد: تنها پرستاران شيراز نيستند كه دست به اعتراض زده‌اند در فسا و ياسوج هم اين اتفاق رخ داده است. در واقع ظلمي كه به پرستاران در تمام اين سال‌ها رفته حالا خودش را نشان مي‌دهد. وقتي بهمن ماه سال گذشته مسوولان وزارت بهداشت و درمان به شيراز آمدند و براي ترميم حقوق تحت عنوان فوق‌العاده خاص نيم درصد پرستاران وعده‌هايي دادند و با گذشت ۷ ماه از آن روزها هيچ كدام وعده‌ها اجرايي نشده است پرستاران تصميم گرفتند اين بار تا روش شدن وضعيت خود دست از كار بكشند.
اين پرستار در پاسخ به اين سوال كه وضعيت بيماران با اين وضعيت چه مي‌شود اظهار مي‌دارد: در حال حاضر مساله اينجاست كه با وجود كمبود نيروي پرستار در بيمارستان‌هاي دولتي و اضافه كاري‌هاي اجباري و ساعات كار طولاني قطعا ميزان خطا نيز در ارايه خدمات افزايش پيدا مي‌كند و به همين دليل اين كار به نفع در نهايت به نفع بيماران هم تمام مي‌شود. الهه مي‌افزايد: در حال حاضر تمامي عمل‌هاي جراحي به جز عمل‌هاي اورژانسي لغو شده‌اند. هيچ كدام از ما نمي‌خواستيم كه مساله تا اين حد بحراني شود اما وقتي حق اضافه كار اجباري ما از ۲۰ هزار تومان به ۲۲ هزار تومان افزايش پيدا كرد نشان داد كه مسوولان هيچ علاقه‌اي به رفع مشكلات پرستاران ندارند.
تقليل نيم درصد فوق العاد خاص پرستاران به ۴ دهم درصد
فريبرز يكي ديگر از پرستاران معترض به تجارت نيوز مي‌گويد: مساله اينجاست كه حساسيت كار پرستار به عنوان كسي كه در خط مقدم سلامت فعاليت مي‌كند براي مسوولان برج نشين اصلا اهميت ندارد. وزارت بهداشت و درمان در تهران سه برج دارد و مسوولان در آن برج‌ها ساكن هستند و از وضعيت سختي كه ما پرستاران با آن دست و پنجه نرم مي‌كنيم هيچ اطلاعي ندارند. در همه جاي دنيا وقتي قرار است بين فعالان حوزه بهداشت و درمان اولويت‌بندي صورت بگيرد پرستاران هميشه اولويت اول هستند اما متاسفانه در كشور ما پرستاران در هيچ ليستي اولويت ندارند. او مي‌افزايد: همين مسوولان وزارت بهداشت و درمان در زمان كرونا به پرستاراني كه قرار داد ۸۹ روزه داشتند وعده استخدام دادند اما به محض تمام شدن شرايط اضطرار ۷ هزار نيروي پرستار تعديل شدند. حالا ما از مسوولان مي‌خواهيم كه به خواست‌هاي ما توجه كرده و بدون دادن وعده‌هايي كه اجرايي نمي‌شوند مشكلات ما را حل و فصل كنند. بايد به حقوق مادي و معنوي پرستاران احترام بگذارند. اين پرستار همچنين خواستار اجراي درست تعرفه‌ها براي پرستاران و احترام به حقوق مادي و معنوي آنها شده و مي‌گويد: فشار‌هاي روحي و رسيدگي نكردن به نيازهاي مادي و معنوي پرستاران موجب شده تا بيشترين مهاجرت‌ها مربوط به پرستاران باشد. چرا بايد ما شرايط زندگي و حقوق ماهيانه بيش از ۶ هزار دلار در كشورهاي ديگر را رها كنيم و در ايران با حقوق ماهي ۲۰۰ دلار زندگي كنيم كه حتي جوابگوي نيازهاي معمولي ما در يك ماه هم نيست.
دفاع از حقوق‌مان
حق قانوني ما پرستاران است
عاطفه پرستار بيمارستان نمازي شيراز نيز در اين رابطه به تجارت نيوز مي‌گويد: متاسفانه مسوولان وزارت بهداشت و درمان به جاي اينكه به دنبال حل مشكلات پرستاران باشند به دنبال اين هستند تا با شناسايي پرستاران معترض و مرعوب ساختن آنها كاري كنند كه ديگر پرستاران هم جرات و جسارت اعتراض را نداشته باشند. او مي‌افزايد: اين آقايان فراموش كرده‌اند كه دفاع از حقوق‌مان حق قانوني ما پرستاران است و اگر قرار باشد با تهديد به اخراج و تبعيد و معلق شدن از كار حقوق خود را ناديده بگيريم هم به خودمان ظلم كرده ايم هم به بيماراني كه قرار است جانشان را به ما بسپارند. عاطفه مي‌گويد: براي بسياري از ما تامين امرار معاش بسيار سخت شده است. چرا بايد حق مسكن پرستاري ۱۰۰ هزار تومان باشد. از سال ۱۴۰۰ تا كنون ۱۰ نفر از همكاران من مهاجرت كرده‌اند. ۶ نفر به مشاغل ديگر روي آورده‌اند و شغل پرستاري را براي هميشه ترك كرده‌اند و ۴ نفر از آنها نيز ترجيح دادند به جاي اينكه بعد از ۱۵ سال تجربه براي ماهي ۱۳ ميليون تومان سلامت جسمي و رواني خود را به خطر بيندازند خانه‌نشين شوند.
مشكل صنفي كه نگاه امنيتي به آن مي‌شود
اين پرستار در بخش ديگري از سخنان خود مي‌گويد: متاسفانه بارها و بارها از سوي مسوولان عنوان كردن مشكلات صنفي با نگاه امنيتي مورد بررسي قرار گرفته است. در حالي كه ما هيچ راه ديگري براي بيان مشكلات خود جز تجمع‌هاي اعتراضي نداريم ولي عمدتا بعد از اين اتفاق تعداد قابل توجهي از پرستاران مورد توبيخ قرار مي‌گيرند كه اين مساله نه تنها مشكل را حل نمي‌كند كه به مشكلات موجود دامن مي‌زند. همين مساله باعث مي‌شود تا كمبود نيروي پرستار در بيمارستان‌ها روز افزون شود.
بيماران قرباني وعده‌هاي پوچ مي‌شوند
محمد شريفي‌مقدم، دبير كل خانه پرستار در اين باره به «تعادل» مي‌گويد: مساله اينجاست كه اولين وظيفه دولت‌ها تامين سلامت و امنيت مردم است اما مي‌بينيم كه متاسفانه سال‌هاست سلامت بيماران بازيچه وعده‌هاي توخالي مسوولان شده است. پرستاران تمام تلاش خود را كرده‌اند. آنها در دوران پاندمي كرونا از جان مايه گذاشتند اما همين مسوولان به‌رغم وعده استخدام، بعد از پايان پاندمي تمام اين پرستاران را تعديل كردند. محمد شريفي‌مقدم ادامه مي‌دهد: ما بارها به عنوان مدافع حقوق پرستاران به مسوولان در اين باره هشدار داده بوديم؛ ما از سر دلسوزي چنين روزهايي را پيش‌بيني و از مسوولان وزارت بهداشت و درمان تقاضا كرديم نسبت به خواسته‌هاي پرستاران ترتيب اثر بدهند اما در نهايت بي‌توجهي‌ها كار را به جايي رساند كه الان پرستاران با وجود حضور بيمار در بيمارستان‌ها دست از كار كشيده‌اند.
حقوق ۲۰۰ دلاري پرستاران ايراني
و ۶ هزار دلاري ديگر كشورها
او توضيح مي‌دهد: هر از گاهي مسوولان در مورد مهاجرت پرستاران و مشكلاتي كه اين امر ممكن است براي حوزه بهداشت و درمان به وجود بياورد حرف‌هايي مطرح مي‌كنند اما به اين مساله توجه ندارند كه وقتي پرستار ايراني حقوق دريافتي‌اش در ماه ۲۰۰ دلار است در حالي كه ساعات كاري و اضافه كارش خيلي بيشتر از پرستاراني است كه در كشورهاي اروپايي و امريكايي كار مي‌كنند و از طرفي هم هر روز بايد با مشكلات معيشتي دست و پنجه نرم كند چرا نبايد براي دريافت حقوق ۲هزار يورويي در آلمان يا ۶ هزار دلاري در امريكا و كانادا به اين كشورها مهاجرت نكند. دبير كل خانه پرستار مي‌افزايد: اين افراد هم انسان هستند و نيازهايي دارند. در همين سرزمين با همين تورم بالا زندگي مي‌كنند و مشكلات معيشتي متعددي مقابل خود مي‌بينند.
تفاوت ۳۰۰ برابري كارانه پزشك و پرستار
دبير كل خانه پرستار ادامه مي‌دهد: چرا بايد در اين شرايط حق كارانه يك پزشك ۱۰۰ برابر يك پرستار باشد اما در اكثر كشورهاي دنيا در نهايت اين كارانه اگر براي پزشكي ۱۲ هزار دلار است قطعاً براي پرستار ۶ هزار دلار خواهد بود. در ايران كارانه يك پزشك كه البته در اكثر مواقع هم در اتاق جراحي حضور ندارد و كار را به رزيدنت‌هايش مي‌سپارد ۳۰۰ ميليون تومان است اما كارانه همان پرستار در همان اتاق عمل سه ميليون تومان. اگر اين اسمش تبعيض فاحش نيست پس چيست؟
هيچ كدام از مطالبات پرستاران
جدي گرفته نشده است
او اضافه مي‌كند: مساله اينجاست كه تابه‌حال هيچ كدام از مطالبات پرستاران اعم از تعرفه‌گذاري خدمات پرستاري، كارانه، برداشتن اجبار اضافه‌كار در ازاي ساعتي ۲۰ هزار تومان كه البته تازگي به ۲۲ هزار تومان افزايش پيدا كرده، حقوق پايين و دريافتي‌اي كه از تمامي كاركنان دولت پايين‌تر است و امنيت شغلي تحقق نيافته است.
تهديد و اخراج پرستار چاره كار نيست
شريفي‌مقدم در پايان به مساله تهديد و اخراج پرستاراني كه اعتراض مي‌كنند اشاره مي‌كند و مي‌گويد: طي سه سال گذشته هيات نظارت دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كه افراد اين هيات هم از داخل همين دانشگاه انتخاب مي‌شوند تعداد قابل توجهي از پرستاراني را كه به شرايط موجود اعترض داشته‌اند احضار و به انواع مجازات‌ها از قبيل تبعيد، معلق كردن به مدت ۶ ماه يا بيشتر و حتي اخراج محكوم كرده‌اند. سوال اينجاست وقتي شما حق مسكن پرستاري را ۱۲۰ هزار تومان در نظر مي‌گيريد، چطور انتظار داريد اين پرستار هيچ اعتراضي به شرايط كاري و معيشتي خود نكند؟
