وقتي باد نمي‌وزد و باران نمي‌بارد اكثر شهرها بايد با آلودگي هوا دست و پنجه نرم كنند. شهري مانند اهواز هم از اين قاعده مستثني نيست. اين شهر سال‌هاست كه در روزهاي بي‌شماري زير تلي از عبار مدفون مي‌شود. مردم براي اينكه بتوانند نفس بكشند مجبورند از خانه‌هايشان بيرون نيايند و البته هواي خانه هم دست كمي از هواي بيرون ندارد. از طرف ديگر اگر دست به دعا شوند براي وزش باد و بارش باران باز هم مشكلات تازه‌اي سر راهشان قرار مي‌گيرد.

پاييز كه از راه مي‌رسد به جاي اينكه زيبايي و باران و خش‌خش برگ‌هاي زرد پاييزي زير قدم‌هاي عابران پياده برايمان هيجان‌انگيز باشد ارمغانش مي‌شود دود و آلاينده و تنگي نفس. اين قانون هواي پاك كه ميلياردها تومان بودجه به آن اختصاص داده شده در فراموشخانه مسوولان خاك مي‌خورد و همه‌چيز به وزش بادها بستگي دارد. اگر باد بيايد ما امكان نفس كشيدن پيدا مي‌كنيم و اگر نيايد نفس هايمان به شماره مي‌افتد.

به نظر می رسد تمامی مشکلات کشور حل و فصل شده از دستمزدهای ناچیز کارگران تا مشکلات معیشتی بازنشستگان و مهاجرت های بی امان پرستاران و سرگردانی بیماران به دنبال دارو و نبود پرستار و کادر درمان به میزان لازم در بیمارستان های دولتی تا ورشکستگی صندوق های بازنشستگی و داروخانه ها همه و همه با همت عالی مسوولان بر طرف شده اند و حالا فقط تنها مشکلی که در جامعه ما باقی مانده است جایگزین کردن فرهنگ جدید و اسم های تازه به جای فرهنگی که قدمتی دیرینه در کشور دارد و به همین سادگی و با تغییر نام نمی توان آن را عوض کرد.

اتفاقات روزهاي اخير در حوزه آموزش و پرورش هر كدام به تنهايي مي‌تواند مثنوي هفتاد من شود. از نصب دوربين در سرويس بهداشتي يك مدرسه دخترانه تا كمبود معلم در مدارس و اظهارات معاون آموزش و پرورش در مورد اينكه دانش‌آموزان بايد از نماز خواندن خود فيلم بگيرند و براي مدرسه بفرستند تا روز گذشته كه در يك مدرسه مسوولان آن با استفاده از تجهيزات الكترونيكي موبايل ياب در يك مدرسه دخترانه براي پيدا كردن دانش‌آموزاني كه موبايل به همراه دارند. همه و همه نشان از رويكردي تازه در مدارس دارد.