دوران افول ستاره‌های ایران
آزاده کاری|
جام جهانی فوتبال برای منی که سال‌هاست تماشاگر حرفه‌یی فوتبال نبوده‌ام، یادآور خاطرات زمانی است که فوتبال بخشی از زندگی‌ام بود و تمام بازی‌های تیم ملی فوتبال را دنبال می‌کردم. زمانی که ستاره‌های بزرگی چون احمدرضا عابد زاده، علی دایی و علی کریمی در چمن سبز هنرنمایی می‌کردند و تماشاچیان را به وجد می‌آوردند. کمتر کسی است که حرکات، شیرین کاری‌ها، خنده‌ها و مهار توپ با یک دست احمدرضا عابد‌زاده عقاب آسیا را در روز 8 آذر 76 در مصاف با تیم ملی استرالیا از یاد برده باشد. گل به یادماندنی خدادداد عزیزی غزال تیزپای ایران که در دقایق پایانی با استرالیا امید، غرور و افتخار را یکجا در دلمان زنده کرد به این زودی از اذهان پاک نخواهد شد.
رشادت‌های علی دایی آقای گل فوتبال جهان که در بازی‌های جام ملت‌های آسیا در سال 1996 با سر زخمی و باند پیچی شده در مصاف با تیم کویت 90 دقیقه در زمین مردانه دوید و جنگید برای همیشه در یاد فوتبال دوستان ایرانی باقی می‌ماند.
علاقه‌مندان فوتبال، کاریکاتور یکی از روزنامه‌های ورزشی که مهدی مهدوی کیا را در حالی که موشکی به کمرش بسته بود را به یاد دارند که نشان از دوندگی‌های دلیرانه و خستگی ناپذیر او داشت. شاید به همین دلیل بود زمانی که در تیم آلمانی هامبورگ بازی کرد، هواداران هامبورگ به او لقب موشک ایرانی داده بودند؛ گریه‌های شادی حمید استیلی بعد از زدن گل به آمریکا در جام جهانی 1998 فرانسه، چهره محکم کریم باقری که به عنوان بازیکن خوش اخلاق آن روزهای تیم ملی شناخته می‌شد، لایی کشیدن‌ها و پا به توپ شدن‌های علی کریمی که لقب جادوگر را یدک می‌کشید همه و همه جزو خاطرات به یادماندنی آن دوران است.
بازی‌های مقدماتی جام جهانی 1998 فرانسه، صعود ناگهانی و دور از دسترس تیم ملی به جام جهانی بعد از حماسه ملبورن و نخستین حضور تیم ملی فوتبال ایران بعد از انقلاب به جام جهانی تب و تاب خاصی بین فوتبال دوستان به وجود آورده بود و حضور این همه ستاره‌های موفق فوتبال هیجان بازی‌ها را دو چندان می‌کرد.
شاید بتوان گفت دهه 70 دوران نسل طلایی فوتبال ایران بود. در این دوران ستاره‌هایی در فوتبال کشور درخشیدند که هنوز نام آنها بر سر زبان‌هاست. ستاره‌هایی که با بازی‌های خوب خود در مستطیل سبز رنگ امید را به نوجوانان و جوانان دهه 60 که در دوران بعد از جنگ متحمل سختی‌های بسیار بودند، زنده کرد. احمدرضا عابد زاده، علی دایی، فرهاد مجیدی، مهدی مهدوی‌کیا، مهرداد میناوند، مهدی پاشازاده، علیرضا منصوریان، علی انصاریان، افشین پیروانی، نیما نکیسا، امیر قلعه نویی، پرویز برومند، رضا شاهرودی، ادموند بزیک، علی کریمی و اسامی دیگر که هر یک طرفداران خودشان را داشتند. مردان بی‌ادعایی که میلیارد که هیچ حتی قرارداد میلیونی را به سختی دیدند اما دل ملتی به ساق‌هایشان گرم بود و شاد. مردانی که بدون هیچ چشمداشتی در شرایط سخت جوانمردانه بازی کردند و برای ملتی افتخار آفریدند و بی‌شک زیباترین خاطرات فوتبالی ما را رقم زدند.
به نظر می‌رسد بعد از گذشت 20 سال دوران طلایی ستاره‌های فوتبال ایران رو به افول گذاشته است. دیگر از ستاره‌های بزرگی مانند علی دایی و علی کریمی خبری نیست. هر چند سال یک نفر در دنیای توپ گرد می‌درخشد و بعد از مدتی فراموش شده یا آنقدر کمرنگ می‌شود که نمی‌توان به آنها لقب ستاره داد. در جام جهانی 2014 بازیکنانی مانند دژاگه، علیرضا حقیقی و چند نفر دیگر خوش درخشیدند اما بعد از گذشت مدتی به دلایل مختلف کمرنگ شدند.
هر چند بازیکنان تیم ملی فوتبال کشور در بازی‌های جام جهانی 2018 نیز بسیارخوب ظاهر شده و جانانه بازی کردند اما واقعیت این است که اکنون تیم ملی فوتبال ایران ستاره ندارد. ستاره‌یی که بتوان به او دلخوش کرد و حضورش در زمین طرفدارانش را دلگرم کند و دلشان را قرص.
