غیبت بزرگان در داووس

گروه جهان|

شمار زیادی از سران کشورهای بزرگ در نشست مجمع جهانی اقتصاد در داووس شرکت نخواهند کرد. اختلافات تجاری، تنش در مناسبات بین‌المللی، برگزیت، کاهش رشد اقتصادی و حتی چشم‌انداز رکود که موجب نگرانی رهبران سیاسی و اقتصادی جهان شده و قرار بود موضوع اصلی این نشست باشد، خود باعث شده تا برخی از رهبران کشورهای بزرگ در نشست داووس شرکت نکنند.  

خبرگزاری فرانسه نوشته، دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا که سال گذشته میهمان سرشناس این گردهمایی بود، در نشست امسال حضور نخواهد داشت. رئیس‌جمهوری فرانسه، رهبران چین و روسیه، نخست‌وزیر بریتانیا و نخست‌وزیر هند نیز در همایش امسال شرکت نخواهند کرد. شرکت نکردن هر یک از آنان، نشان از بحرانی داخلی یا بین‌المللی این کشورها دارد. از میان رهبران هفت کشور بزرگ صنعتی جهان، تنها آنگلا مرکل صدراعظم آلمان، و شینزو آبه نخست‌وزیر ژاپن، در این نشست حاضر خواهند بود.

دونالد ترامپ که دولت او اینک با رقبای دموکرات داخلی دست و پنجه نرم می‌کند در تلاش برای بودجه لازم برای ساخت دیوار مرزی مکزیک بخشی از ادارات فدرال را به تعطیلی کشانده، 800 هزار کارمند را بیکار کرده و مناسبات ایالات متحده را نه تنها با حریفان بین‌المللی که با متحدان سنتی نیز برهم زده است. او همچنین درگیر جنگ روانی سنگینی با رسانه‌های امریکاست که هر روز ابعاد جدیدی از پرونده موسوم به دخالت روسیه در انتخابات امریکا را منتشر می‌کنند. دونالد ترامپ این روزها گرفتارهایی مهم‌تر از شرکت در نشست داووس دارد.

امانوئل ماکرون رئیس‌جمهوری فرانسه، هم که از 10هفته پیش در زورآزمایی با جلیقه‌زردها و اقشار کم درآمد این کشور به‌سر می‌برد و تنها از چند روز پیش درهای گفت‌وگو با آنان را باز می‌بیند، از خطر حضور در جایی که گردهمایی توانگران و دارایان به‌حساب می‌آید، آگاهی دارد و از شرکت در این نشست پرهیز می‌کند. ماکرون به‌دلیل سیاست‌های اقتصادی‌اش در فرانسه لقب «رییس‌جمهور ثروتمندان» را گرفته است.   

ترزا می نخست‌وزیر بریتانیا، نیز که کشورش درگیر روند نفس‌گیر خروج از اتحادیه اروپا (برگزیت) است و همین چند روز پیش پس از شکست سنگین در پارلمان، از نمایندگان رای اعتماد گرفته، هنوز هیچ طرحی برای خروج ندارد. این در حالی است که ضرب‌الاجل 29 مارس برای خروج نزدیک است. رادیو فرانسه نوشته: «ترزا می نمی‌داند برای برون رفت از جایگاه لرزان خود به کدام سو بنگرد و به حق از رفتن به بلندی‌های پربرف و لغزنده داووس می‌هراسد و ناگزیر رفت و آمد میان لندن و بروکسل را دنبال می‌کند.»

ولادیمیر پوتین رییس‌جمهوری روسیه، هم که با بیرون راندن کشورش از گروه کشورهای مهم صنعتی جهان کمتر فرصت نشستن در کنار رهبران کشورهای بزرگ را می‌یابد، اینک با توجه به عدم شرکت آنان در همایش داووس، او نیز از حضور در کنار کشورهای کوچک خودداری می‌کند، به‌ویژه آنکه موقعیت روسیه، برای جلب سرمایه‌گذران بین‌المللی نیز چندان درخشان نیست.

شی جین‌پینگ رئیس‌جمهوری چین، هم که سال گذشته با دفاع از تجارت آزاد شرکت کرد امسال در برابر ظهور نشانه‌های فزاینده بدبینی نسبت به تجارت آزاد، در کشور خود خواهد ماند.

نارندرا مودی نخست‌وزیر هند که کشورش با یک میلیارد و 400 میلیون نفر با چین فاصله چندانی ندارد و نزدیک به یک پنجم جمعیت جهان را نمایندگی می‌کند، نیز در اجلاس امسال نخواهد بود. او سال گذشته با اطمینان از موقعیت سیاسی خود، بر وجهه دموکراتیک کشورش در قیاس با چین تاکید می‌کرد اما به نظر می‌رسد که امسال شرایط چندان مطابق خواست او پیش نمی‌رود؛ چرا که حزب او در شرایطی به استقبال انتخابات سرنوشت‌ساز ماه مه می‌رود که در سه انتخابات کلیدی محلی در دسامبر شکست سنگینی را متحمل شده است.  

نشست امسال داووس اما میهمانان جدیدی هم خواهد داشت. یکی از آنان ژئیر بولسونارو رئیس‌جمهوری برزیل، است که اخیرا با موجی از ناسیونالیسم و عوام‌گرایی در کشور خود به این مقام برگزیده شد و اینک با وعده پاکسازی کشور از ایدئولوژی‌ها و فساد عمومی و فقدان امنیت، به امید جلب سرمایه‌گذاری خارجی به داووس می‌آید. گفته شده، بولسونارو در این نشست با جوزپه کنته نخست‌وزیر ایتالیا، که او نیز رهبری دولتی همفکر وی را بر عهده دارد دیدار می‌کند.

«ان‌پی‌آر» درباره نشست امسال مجمع جهانی اقتصاد نوشته: «داووس جایی است که رهبران سیاسی و نخبگان اقتصادی سالی یک بار در محیطی پر زرق و برق گردهم می‌آیند. سال گذشته صحنه ورود قدرت‌های سیاسی جاه‌طلب بود. اما یک سال پس از این نشست اغلب رهبران بزرگ جهان در حال مرهم گذاشتن بر زخم‌های به جا مانده از کشمکش‌های 2018 هستند؛ آن هم در شرایطی که چشم‌انداز پیشرو تاریک‌تر و نگرانی‌های اقتصادی پررنگ‌تر شده است. پیش‌بینی‌ها درباره رشد اقتصادی شکننده‌تر از گذشته است. حتی با وجود اقتصاد نسبتا خوب ایالات متحده هنوز شرایط بخش‌هایی از اقتصاد جهانی نگران‌کننده است. برای مثال، رشد اقتصادی قدرتمندترین کشور منطقه یورو، یعنی آلمان کاهش داشته است. رشد اقتصادی ژاپن نیز کمتر شده است. حجم تجارت میان امریکا و چین نیز به‌عنوان اقتصاد اول و دوم کاهش داشته که تاثیرش برای رشد اقتصادی جهان غیرقابل انکار خواهد بود. اما با توجه به کشمکش‌های داخلی و بین‌المللی، به نظر می‌رسد که دغدغه کاهش رشد اقتصادی جهان آخرین مورد از فهرستی است که سران کشورها تمایلی برای رسیدگی به آن دارند.»