تصمیم پلیس برای ایجاد پلیس جنوب
دهم دی 1294، مقامهای نظامی و سیاسی انگلیس درجریان دومین سال جنگ جهانی اول اعلام کردند که به دلیل آنچه ناامنی در استانهای فارس و بوشهر خوانده شد، قصد دارند به فرماندهی افسران انگلیسی یک نیروی نظامی در جنوب ایران به وجود آورند. این نیروی نظامی 26 اسفند 1294 خورشیدی با عنوان پلیس جنوب با واژه اختصاری S. P. R به وسیله ژنرال سرپرسی سایکس تشکیل شد. در آن زمان کشورهای درگیر جنگ هر یک به شکلی مناطقی از خاک ایران را عرصه جولان خود قرار داده بودند. روسها در شمال، عثمانیها در غرب، انگلیسیها در جنوب و جنوب شرقی و آلمانیها بهطور پراکنده در مرکز ایران و نواحی دیگر فعالیت میکردند. فعالیت این نیروها در شهرهای مختلف ایران در حالی جریان داشت که دولت وقت ایران ـ کابینه مستوفیالممالک ـ بیطرفی خود را در جنگ اعلام کرده بود. آبان ۱۲۹۳ یک هفته پس از این اعلام، نیروی دریایی انگلیس که از مهرماه آن سال به خلیجفارس آمده بود، شهر آبادان را به اشغال خود درآورد و حتی در بوشهر نیز قوایی را مستقر کرد. نیروهای مشترک هندی ـ انگلیسی علاوه بر این جزیره کویتی، بوبیان و آبهای اروندرود را به اشغال خود در آورده و بدینترتیب راه ورود کشتیهای خلیجفارس به بنادر نفتی در ایران و عراق را مسدود کردند. بهانه انگلیسیها برای تمرکز نیرو در خلیجفارس سد کردن راه نفوذ قوای عثمانی و آلمانی به این منطقه بود. سرانجام در ۲۷ بهمن ۱۲۹۴ ژنرال سایکس با هدف تاسیس پلیس جنوب وارد بندر عباس شد و در ۲۶ اسفند همان سال سازمان پلیسی مزبور را با نام اختصاری S.P.R تشکیل داد.۶ افراد پلیس جنوب از اونیفورم یکسان برخوردار بودند. یک دست لباس آبی به عنوان پوشش رسمی و یک دست لباس خاکی به عنوان لباس کار همراه با کلاهی که دارای نشان شیر و خورشید و عبارت S.P.R و «پلیس جنوب ایران» بود مجموعه لباسهای آنان را تشکیل میداد. پلیس جنوب همانگونه که از نامش پیداست در شهرهای جنوبی ایران که تحت تصرف نظامیان انگلیسی بود حضور داشت. مردم این مناطق صدمات فراوانی از حضور نیروهای پلیس جنوب متحمل شدند. آنان در فارس به خریدن گندم، جو و سایر اجناس، به چند برابر قیمت معمول و ذخیره کردن یا سوزاندن آنها، برای ایجاد قحطی در شهر، اقدام کردند. در این شرایط، مردم حتی مجبور به خوردن آرد ذرت و خاک اره میشدند. نیروهای پلیس جنوب به دفعات اتومبیلهای عبوری مردم را برای رفع نیازهای خود به اتهامات واهی توقیف میکردند و مورد استفاده قرار میدادند. آنان بسیاری از املاک و اراضی و باغهای مردم را در سالهای حضور خود در شهرهای جنوبی ایران به نفع پایگاههای خود مصادره کردند.