مشکلات روحی و روانی در کمین کادر درمان

سیدعلی احمدی ابهری

در این روزهایی که بسیاری از افراد جامعه درگیر با بیماری کرونا زندگی روزمره خود را از یاد برده‌اند و دچار انواع و اقسام تنش‌های روحی و روانی شده‌اند، رسیدگی به وضعیت روحی کادر درمان هم نباید فراموش شود. افرادی که در خط مقدم سلامت فعالیت می‌کنند و هر روز با انواع و اقسام تنش‌های روحی و روانی به دلیل برخورد با بیماران بد حال و البته تعداد فوت‌های روزانه‌ای که در هر بیمارستان رخ می‌دهد و قطعا هیچ کدام از کادر درمان تا به حال با آن مواجه نبوده‌اند. تاثیری که این اتفاق‌ها می‌تواند بر سلامت روان کادر درمان داشته باشد، اجتناب ناپذیر است، اما مساله اینجاست که وزارت بهداشت و  درمان نباید به بهانه وضعیت بحرانی کرونا در کشور از این مهم غافل شود. رسیدگی به پرستاران به خصوص که ساعت‌های طولانی را در ارتباط با بیماران کرونایی هستند، آنها هم اضطراب ابتلا به بیماری دارند. هم در مواجهه با افراد بد حال ممکن است دچار احساسات شوند و در مواجهه با این میزان مرگ و میر که قطعا بی‌سابقه بود، به فروپاشی روحی برسند. مساله مهم این است که وزارت بهداشت و درمان و البته مدیریت بیمارستانی چه تدبیری برای این مهم اندیشیده‌اند. در حال حاضر کادر درمان بیش از هر زمان دیگری نیاز به رفتارهای انرژی بخش دارند. نیاز به تشویق و پاداش دارند، این تشویق و پاداش تنها به معنای مادی نیست. اینکه مسوولان هر از گاهی به بیمارستان‌های درگیر سری بزنند و از پرسنل و کادر درمان این بیمارستان‌ها که شجاعانه در حال خدمت رسانی به بیماران کرونایی هستند، تقدیر و تشکر به عمل بیاورند. البته که پرداخت به موقع حقوق و البته پاداش هم می‌تواند نوع دیگری از تشویق پرسنل باشد. بی‌توجهی به مشکلات روحی و روانی کادر درمان که قطعا در زمان کرونا خیلی بیشتر شده است، می‌تواند به کیفیت خدمات درمانی هم لطمه وارد کند. نباید فراموش کنیم که خیلی از این افراد در شیفت‌های طولانی مشغول خدمات رسانی به بیماران هستند و فشار کاری به قدری مضاعف است که آنها را حتی از لحاظ جسمی هم خسته و فرسوده می‌کند. اما در تمام این مدت متاسفانه هیچ مسوول یا کارشناسی درباره بعد روحی و روانی تاثیراتی که بیماران کرونایی می‌توانند بر کادر درمان داشته باشند، صحبت نکرده است. در هیچ بیمارستانی خبری از دوره‌های روان درمانی برای پرستاران و دیگر اعضای کادر درمان نیست. در حالی که در چنین شرایط بحرانی اغلب در بیمارستان‌ها بخشی هم به این موضوع اختصاص داده می‌شود تا پرستاران و پزشکان و کل کادر درمانی که با این بحران دست به گریبان هستند بتوانند ذهن خود را با حرف زدن خالی کنند. تمام این مدت 9 ماه آنچه مد نظر بوده و هست، اینکه به مردم هشدار بدهیم پروتکل‌ها را رعایت کنند. یا بگوییم کادر درمان خسته‌اند. اما کسی از این مساله سخن نمی‌گوید که کادر درمان ممکن است به فروپاشی روحی و روانی برسد. وقتی یک پرستار تمام روزهای هفته و ساعت‌های طولانی با بیمارانی سر و کار داشته باشد که حال خوبی ندارند، وقتی با تعداد بالای آمار فوتی در بیمارستانی که کار می‌کند مواجه باشد، وقتی حتی به این خاطر که جان عزیزانش را به خطر نیندازد از رفتن به خانه امتناع می‌کند و رنج دوری از پدر و مادر یا همسر و فرزند را باید تحمل کند، آیا این پرستار نیاز به خدمات روان درمانی ندارد. بسیاری از این افراد بعد از دوره‌ای کار در بیمارستان‌ها آنقدر تحت فشار قرار گرفته‌اند که اصلا شغل پرستاری را کنار گذاشته‌اند و همین افراد هم‌اکنون با مشکلات روحی و روانی بسیار دست و پنجه نرم می‌کنند. در این شرایط واجب است که مسوولان وزارت بهداشت و درمان در کنار تمام دغدغه‌هایی که دارند به سلامت روحی و روانی پرسنل درمانی خود هم بها بدهند و تا کار از کار نگذشته برای بهبود اوضاع قدمی هر چند کوچک بردارند.