ضرورت حمایت از کارگران

علی بابایی کارنامه

اقتصاد ایران در شرایط خاصی به سر می‌برد، از یک طرف تحریم‌های اقتصادی دشمنان و از سوی دیگر معضلات برآمده از کرونا باعث شده معیشت اقشار مختلف مردمی با چالش‌های فراوانی مواجه شود. قشر کارگران نیز یکی از قشرهایی هستند که سنگین‌ترین فشارهای اقتصادی و معیشتی را تحمل می‌کنند. هزینه‌های کمرشکن تامین اقلام اساسی، هزینه مسکن، هزینه‌های حمل و نقل، بهداشت و درمان و... از یک طرف در کنار تورم افسارگسیخته و دریافتی پایین کارگران، نگرانی‌های فراوانی را برای این قشار زحمتکش ایجاد کرده است. در این شرایط نظام تصمیم‌ساز کشور بابد به دنبال راهکارهایی باشد که از طریق آن بتواند بخشی از مشکلات این قشر را حل و فصل کند، نه اینکه بر حجم نگرانی‌ها و دغدغه‌های کارگران بیفزاید. اخیرا خبر ارایه طرحی از سوی برخی از نمایندگان با عنوان «اعمال دستمزد منطقه‌ای کارگران» اعلام وصول شد که باعث به وجود آمدن دامنه وسیعی از انتقادها و اعتراضات از سوی کارشناسان و کارگران شد. طراحان این ایده با این استدلال که پرداخت حداقل دستمزدها، باعث کاهش اشتغال در روستاها و شهرهای کوچک می‌شود با افزودن یک تبصره به ماده ۴۱ قانون کار (ماده تعیین حداقل دستمزد کارگری) راهکار عجیبی برای پرداخت شناور دستمزدها در روستاها ارایه کردند. شخصا معتقدم این طرح هیچ تناسبی با واقعیت معیشت کارگران ندارد و بدون شک اکثریت نمایندگان به آن رای نخواهند داد. این رویکرد نه با اصول اقتصادی و نه با واقعیت‌های موجود در جامعه سازگار است. در شرایطی که مجلس در مانیفست خود اعلام کرده، معیشت اقشار محروم جامعه را در اولویت تصمیم‌سازی‌های خود قرار می‌دهد، طبیعی است به یک چنین طرحی رای نخواهند داد. امروز کارگران برای تامین حداقل‌های معیشتی با مشکلات فراوانی روبه‌رو هستند و دریافتی ماهانه فعلی آنها حتی کفاف نیمی از هزینه‌های ماهانه آنان را نیز نمی‌دهد. افزایش ناگهانی نرخ مسکن، تورم افسارگسیخته، گرانی اقلام مصرفی و خدماتی کارگران و... باعث شده تا این قشر شریف با معضلات فراوانی روبه رو باشند. نباید فراموش کرد مشکلات معیشتی کارگران کشور، تابعی از مشکلات کلان اقتصادی و معیشتی در کشور است. برای حل مشکل تولید کشور راهکار معقول این نیست که حداقل دستمزد کارگران مورد هجوم قرار بگیرد، بلکه باید تلاش کرد شاخص‌های کلان اقتصادی را در مسیر بهبود قرار داد. افزایش قدرت خرید کارگران، افزایش خدمات تامین اجتماعی، حمایت‌های درمانی، آموزشی و... از جمله راهکارهایی است که از طریق آن می‌توان سطح معیشتی کارگران را ارتقا داد. اما به جای یک چنین تدابیری، برخی همکاران دست به  اقداماتی می‌زنند که تنها بر حجم نارضایتی‌های کارگران و عموم مردم می‌افزاید. معتقدم طرح اعمال دستمزد منطقه‌ای کارگران، صددرصد مغایر منافع کارگران است و آن‌دسته از نمایندگانی که یک چنین طرحی را مطرح کرده‌اند، مطمئن باشند که این طرح راهی به صحن بهارستان پیدا نخواهد کرد. روشن است برخی جریانات برای توجیه ناکارآمدی رویکردهای اجرایی کشور برای حمایت از کارگران یک چنین مباحثی را مطرح می‌کنند. اقتصاد ایران در شرایط فعلی نیازمند تقویت فعالیت‌های مولد اقتصادی به جای رویکردهای سوداگرانه و سودجویانه است، نظام تصمیم‌سازی‌های کشور باید به گونه تدبیر کند که سود هیچ نوع فعالیت اقتصادی در کشورمان بالاتر از تولید نباشد. در این مسیر یکی از ارکان مهم رشد فعالیت‌های مولد، کارگران هستند. بدون بهره‌مندی از نیروی کار مولد، باانگیزه و انرژیک امکان دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده برای جهش تولید ممکن نیست. اما متاسفانه به جای حمایت از کارگران و فعالیت‌های مولد، شاهد برخی تلاش‌ها با هدف ناامید‌سازی کارگران هستیم. به عنوان رییس فراکسیون کارگران مجلس به عموم کارگران شریف کشور اطمینان می‌دهم مجلس تا حد امکان از منافع آنان حمایت کرده و اجازه نخواهد داد برخی افراد و جریانات با یک چنین ایده‌هایی در مسیر معیشت کارگران سنگ‌اندازی کنند.امروز کارگران نیازمند امنیت شغلی مطلوب‌تر، قدرت خرید بالاتر، طرح‌های حمایتی گسترده‌تر و در کل بهبود در وضعیت معیشتی خود هستند. اما بسیاری از کارگران ناچارند به صورت فصلی فعالیت کنند و در برخی ماه‌های سال با مشکل بیکاری دست به گریبان هستند.آیا مجلسی که عنوان انقلابی را برای خود برگزیده و مدعی است که در راستای حمایت از اقشار محروم گام برمی‌دارد، می‌خواهند فرصت را در اختیار جریاناتی قرار دهد که به بهانه توافقی کردن یا منطقی کردن مزد، قصد دارند کارگران را ذیل شدیدترین شکل استثمار قرار دهند؟ البته کلیت مجلس یازدهم معتقد به حمایت از کارگران هستند و تلاش می‌کنند تا راهبردهای مناسب برای بهبود وضعیت کارگران را در پیش بگیرند.