یکی از موضوعات مهمی که باید در اقتصاد ایران به عنوان یک اولویت دنبال کرد، بحث ثبات اقتصادی در شاخص‌های بزرگ است. در این تردیدی وجود ندارد که بهبود اوضاع و کاهش هزینه‌ها را می‌توان به عنوان یک اولویت مهم دنبال کرد اما در عین حال چیزی که برای سرمایه‌گذاران اقتصادی بیشترین اهمیت را دارد، ثبات برای امکان تصمیم‌گیری درباره آینده است. اقتصاد ایران به یک تغییر نگرش کلان احتیاج دارد.
نگاهی به وضعیت بسیاری از صنایع و فعالیت‌های اقتصادی به خوبی این موضوع را نشان می‌دهد. برای مثال ما در صنایع نفت و گاز یک مزیت نسبی جدی داریم اما می‌بینیم که در تمام این سال‌ها، جز خام‌سوزی و خام‌فروشی، کمتر به دیگر بخش‌ها توجه شده است. در حوزه تجارت نیز ما این شرایط را می‌بینیم. بخش خصوصی بارها از این گفته که باید به سمت تک‌نرخی شدن ارز حرکت کنیم، با وجود آنکه گام مثبت حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی از سوی دولت نهایی شد، اما همچنان ارز چند نرخی باقی مانده است.
در این تردیدی وجود ندارد که با کنار رفتن تحریم‌ها، اقتصاد ایران بار دیگر این فرصت را پیدا خواهد کرد که در عرصه‌های بین‌المللی با محدودیت‌های کمتری فعالیت کند و در راستای منافع خود گام بردارد. ما در سال‌های گذشته برای تولید و صادرات با هزینه‌هایی مواجه بوده‌ایم که کنار رفتن تجریم‌ها، قطعا می‌تواند برای ما نتایج ملموسی به همراه داشته باشد. از سوی دیگر ما در دوره برجام دیدیم که با کنار رفتن تحریم‌ها، شرکت‌های خارجی به حضور در اقتصاد ما علاقه دارند و می‌توان بستری به وجود آورد تا با جذب سرمایه‌گذاری و مشارکت اقتصادی، نسبت به بهبود کیفیت کالاهای ایرانی اقدام کنیم.
متاسفانه ما در سال‌های قبل با این مشکل مواجه بودیم که سیاست‌های اجرایی دوام نداشت و بارها با تغییر مواجه می‌شد، در کنار آن با توجه به نامشخص بودن سرنوشت برجام و تحریم‌ها، یک عدم اطمینان دیگر نیز برای فعالان اقتصادی وجود داشت و همین مساله کار را در سطح اجرا دشوار می‌کرد.
اگر با در کنار هم قرار دادن این مسائل و درس گرفتن از گذشته بتوانیم مسیری جدید را در این حوزه به وجود بیاوریم می‌توان انتظار داشت که اوضاع تغییر کرده و از ظرفیت‌ها به درستی استفاده شود اما در غیر این صورت ما همچنان با این چالش مواجه خواهیم بود که صحبت‌های زیادی از ظرفیت‌های اقتصادی مطرح می‌شود اما در عین حال هنوز راهی طولانی تا بالفعل کردن آنها باقی مانده است.
