باید جزیره داشته باشی!
امیرمحمد زند معتقد است قدرت دست کسانی است که به عنوان بازیگر- سرمایهگذار وارد جامعه هنر شدند و اتفاقی که تا دیروز تابو بود امروز تشخص پیدا کرده است. امیرمحمد زند بازیگر سینما و تلویزیون که بعد از مجموعه «فوق سری» فعالیتی در تلویزیون نداشت گفت: بعد از 17سال فعالیت بازیگری آستانه تحملم به اندازهیی پایین آمده که کار کردن با گروههای غیرحرفهیی آزارم میدهد. شاید سختگیرتر شدم و وسواسم بیشتر از قبل شده که البته طبیعی است چون تعداد فیلمنامههای خوب به قدری کم است که انگیزه برای فعالیت بیشتر پایین میآید. وی افزود: تا فیلمنامه نباشد که انتخاب نقش اصلا معنی ندارد. من نقشهای زیادی بازی کردم و دوست ندارم خودم را در پیشنهادهای بعدی تکرار کنم. بیشتر از ۸ ماه است که سر هیچ پروژهیی نرفتم چون حس کردم کار ویژهیی قرار نیست، اتفاق بیفتد. از طرفی دوست ندارم بازیگری باشم که صرفا نقش مثبت بازی میکند یا منفی که از سمت مخاطب در یک چارچوب خاص تعریف شود. به نظر من نقش خوب بازی کردن یعنی کاراکتر با مختصاتی که دارد حالت را خوب کند.
شهرت، چهره و ماشین شاسی بلند
زند با اشاره به اینکه بازیگری اساسا یک راه و سلوک است، بیان کرد: شهرت، چهره و ماشین شاسی بلند حاشیههایی است که ظاهرا به خیلیها اعتماد به نفس داده اما قطعا کمکی در ماندگار شدن بازیگر نمیکند. من با هنرمندانی چون خسرو شکیبایی و علی نصیریان کار کردم و از نزدیک دیدم که دغدغه آنها چه بوده که به ماندگاری رسیدند و برای رشد خودم سعی میکنم کارهای آنها را سیاهمشق کنم و الگوهایم معیارهای ریشه دارتری باشد. بازیگر «عملیات ۱۲۵» افزود: البته هیچوقت جای آنها نخواهم ایستاد چون اصولا هیچ بازیگری جای بازیگر دیگر را نمیگیرد اما سعی میکنم تا آنجا که ممکن است از ایشان یاد بگیرم و اگر قرار است حتی نقش کوتاهی بازی کنم، حضورم مفید باشد. مثلا یادگرفتم که در فیلم «رخ دیوانه» ابوالحسن داوودی اگرچه بازی تک سکانسی داشتم اما نقشم پیشبرنده قصه بود و همین برای من کافی است. زند درباره کم و کیف بازی در تلویزیون نسبت به مدیوم سینما گفت: در بدترین حالت بیکیفیتترین سریال تلویزیونی را ۴۰میلیون نفر آدم میبینند اما بهترین فیلم سینمایی را شاید ۲۰۰هزار نفر ببینند پس طبیعتا تلویزیون طیف مخاطب و طرفداران بیشتری دارد و از طرفی برای بازیگر
هم مسوولیت بیشتری دارد. کار هنری زمان و مکان خاص نمیشناسد اتفاقا مخاطب خاص هم ندارد چون ذات هنر زیبایی است و این زیبایی باید به گونهیی تصویر شود که همه از آن بهره ببرند و این طیف یا ملیت خاص هم ندارد.
جزیرهای شدن کار هنر
وی درباره بازیگرانی که مدتهاست در هیچ پروژه تلویزیونی حضور ندارند، عنوان کرد: کمکاری بازیگران به قصه جزیرهیی شدنی که در سینما و تلویزیون اتفاق افتاده برمیگردد. در سالهای اخیر افراد به صورت جزیرهیی کار میکنند و هر جزیره تعداد مشخصی آدم دارد که دایم با یکدیگر مشغول فعالیتهای مداوم هستند و انگار کسی را هم راه نمیدهند. در این شرایط شما یا باید جزیره داشته باشید یا در جزیره کسی شما را بپذیرد. در غیر این دو صورت انگار جایی در دنیای هنر ندارید و سرگردان میشوید. زند اشاره کرد: اینها اتفاقات جهان سومی است که آسیبش را هنرمندان میبینند اما اگر بر اساس حرفه سالاری جلو رویم هیچکس بیکار نمیماند و هر بازیگری در حد و اندازه خود قدرت عرض اندام دارد و جایگاهش را میشناسد.
این بازیگر با ابراز تاسف از اینکه امروز خیلی از بازیگران بر اساس روابط و موقعیت اجتماعی انتخاب میشوند، تصریح کرد: اوایل کار یادم هست که اگر بازیگری پول میداد و بازی میکرد انگار جنایت کرده است اما الان اسم این کار را گذاشتند بازیگر-سرمایهگذار و نه تنها دیگر نشانه سطح پایین بودن یک بازیگر نیست بلکه احترام فراوانی هم دارد.
زند در پایان گفت: این برای سینما و هنر ما ننگ است. چیزی که برای ما تابو بود الان تشخص پیدا کرده و همه حتی بازیگران حرفهیی مجبورند برایش احترامی دروغین قائل شوند چون پول دست بازیگران - سرمایهگذاران است و هنرمندان واقعی برای امرار معاش راه دیگری ندارند.