3مقصر لوکسسواری در ایران
خودرو لوکس اصطلاحی است که در بازاریابی برای خودروهایی با تجهیزات با کیفیتتر، عملکرد بهتر، ساختار دقیقتر، راحتی بیشتر، طراحی شکیلتر و خلاقانهتر استفاده میشود. کسانی که این خودروها را سوار میشوند، در واقع احساس افزایش پرستیژ و تمایز با سایرین دارند. بازاری که در آن تولیدکنندگان با هدفگیری بخشی از بازار، مدلهای لوکس و خاصی را برای مرفهترین طبقه اجتماعی تولید کردهاند. از مشخصترین ویژگیهای خودروهای لوکس میتوان به قیمت چندبرابری آن خودروها نسبت به نمونههای مشابه اشاره کرد. اما به راستی چرا در ده سال اخیر، نرخ استفاده از خودروهای لوکس به صورت فزایندهیی افزایش مییابد؟ مقصر کیست؟ آیا با سیاست ممنوعیت واردات خودرو 2500سیسی این مشکل حل میشود یا صورت مساله پاک خواهد شد؟ و هزاران آیای دیگر که در این یادداشت سعی خواهد شد به بررسی برخی عوامل ریشهیی این پدیده بپردازیم. متاسفانه با بررسی رفتار مصرفکننده در دهه اخیر در مییابیم که تمایل به استفاده از محصولات لوکس، فقط در مصرفکنندگان خودرو نبوده و گویا تبدیل به یک فرهنگ در مصرفکنندگان بیشتر کالاها و خدمات شده است، از ساعت و تلفن همراه گرفته تا لباس و
مراسم عروسی و...
اما ریشه این تجمل گرایی در حوزه خودرو از کجاست؟ این پدیده 3 مقصر اصلی دارد، دولت، خودروساز و مردم. همانطور که اشاره شد، مدتی است که مشاهده میشود افراد زیادی از گوشیهای چند میلیون تومانی امریکایی استفاده میکنند و بین قیمت گوشی تلفن همراه آنها و سایر ملزومات زندگی هیچ هارمونی وجود ندارد؛ شکاف اصلی همینجاست. زمانی که وامهای بانکی به جای استفاده در صنعت به لیزینگهای خودرویی تخصیص یافت، زمانی بود که تیشه به ریشه فرهنگ این کشور زده شد. بیلبوردهای تبلیغاتی، شبکههای ماهوارهیی، ویترین مغازهها و حتی شبکههای داخلی کشور دست به تبلیغ گسترده در خصوص مصرف گرایی و تجمل گرایی زدند و با توجه به اینکه نسل دهههای 50 و 60 هجری شمسی پا به عرصه اقتصادی کشور گذاشتند، بهترین زمان برای زیر پای گذاشتن فرهنگ ساده زیستی گذشتگان ما بود. این پدیده علاوه بر هدررفت منابع ارزی کشور و بیکاری تعداد زیادی از نیروی کار صنایع، منجر به ایجاد علاقه بسیار شدید به کارمندی بود که علت آن نیز امکان پرداخت مرتب اقساط این خودروها در کشور بود که این خط فکری در تضاد کامل با نفس مفهوم کارآفرینی دارد.
حال از تقصیر دولت و مردم که بگذریم، نوبت به واکاوی نقش خودروساز در این بازار داغ میرسد. بازاری که تشنه نوآوری و تکنولوژی بوده اما واحدهای تحقیق و توسعه خودروسازان ما گویی در خواب فرو رفتهاند تا برندهای ژاپنی، کرهیی، چینی و اروپایی سهم آنها از بازار کشور خودشان را به راحتی بربایند. با فشار راهنمایی رانندگی به تازگی خودروساز مکلف به تولید خودرو دو ایبرگ شده وگرنه که تا به امروز شاهد تولید خودروهایی با کمترین میزان ایمنی بودیم. 2 قطب اصلی خودرو ساز ما آیا کلاسهبندی مشخصی را در بازار برای محصولات ارائه داده اند؟ چرا در کشور ما خودرو کروک تولید نمیشود؟ آن هم با این همه جوان عاشق تکنولوژی؟ چرا دو قطب اصلی خودرو ساز آلمان در انواع کلاسها خودرو دارند اما ما نداریم؟ چرا قطب صنعت خودرو ما خودرو شاسی بلند تولید نمیکند و فقط به مونتاژ خودروهای از رده خارج خارجی میپردازد؟ با این همه نیروی انسای متخصص آیا تولید انعطاف پذیر در صنعت خودرو ما غیرممکن است؟ آمار تکاندهنده ورود تعداد زیادی خودروهای تولید محدود به ایران را میتوان تهدیدی دید که امکان تبدیل آن به فرصت وجود دارد. اگر واحدهای تحقیق و توسعه و مهندسی شرکتهای خودرو ساز ما با تمام قوا تلاش کنند، حمایتهای مناسب دولت میتواند تمایل مصرفکننده به استفاده از محصول با کیفیت داخلی را روز به روز بیشتر کند. استفاده از محصول لوکس جرم نیست اما بین تمامی ملزومات مصرفکننده باید هارمونی وجود داشته باشد، به وفور مشاهده میشود که یک اجاره نشین از خودرویی چندصد میلیونی استفاده میکند. با کمی تلاش میتوان به اصلاح این فرهنگ پرداخت اما زمانی که مشابه آن کالای لوکس در کشور خودمان با قیمتی پایینتر تولید شود تا علاوه بر گردش مناسب چرخ اقتصاد، شاهد پیشرفت روز افزون عرصه تکنولوژی در کشور باشیم.