درمان «اندام خیالی» با هوش مصنوعی و واقعیت افزوده

ساینس دیلی| پژوهشگران از فناوری‌های پیشرفته روز برای درمان حس اندام خیالی که معمولا پس از قطع عضو به افراد دست می‌دهد، استفاده می‌کنند.

یکی از اثرات اسرارآمیز قطع عضو، توهم داشتن آن عضو پس از قطع شدن است که محققان آن را به نام “اندام خیالی “ (phantom limb) می‌شناسند.

بیماران مبتلا به اندام خیالی ادعا می‌کنند که اندام قطع‌شده را هنوز احساس می‌کنند و حتی آن را با اندازه کوچک‌تر احساس می‌کنند.دانشمندان علوم اعصاب و مهندسان پزشکی سال‌ها تلاش کرده‌اند تا اندام خیالی را بهتر درک و آن را درمان کنند چرا که اغلب روی ارتباط فرد قطع عضو شده با اعضای مصنوعی که در اختیارش گذاشته می‌شود، تاثیر می‌گذارد.

 “مکس اورتیز کاتالان “ از دانشگاه صنعتی چالمرز (Chalmers) در سوئد ادعا می‌کند که یک نظریه جدید دارد که می‌تواند به پزشکان کمک کند این وضعیت را بیشتر بشناسند و آن را درمان کنند. درمان پیشنهادی وی شامل فناوری یادگیری ماشین و واقعیت افزوده است.اندام خیالی (Phantom limb) به حالتی گفته می‌شود که تصور می‌شود اندام قطع شده یا جدا شده یا حتی یک عضو مثل آپاندیس، همچنان به بدن متصل و به شکل سابق قابل استفاده است.تقریبا 60 تا 80 درصد افرادی که دچار قطع عضو شده‌اند، اندام خیالی را حس می‌کنند و اکثریت آنها این حس را دردناک می‌دانند. این حس حتی گاهی در اندام‌های غیر قابل حرکت یا دست‌کم غیر قابل حرکت به شکل ارادی مانند دندان و پستان نیز ایجاد می‌شود.

حس اندام خیالی اغلب برای بازه زمانی کوتاهی رخ می‌دهد ولی در شرایط بدتر ممکن است به فشار روانی و اضطراب طولانی مدت نیز منجر شود.کاتالان تحقیق خود را بطور خاص روی درد اندام خیالی متمرکز کرد که در آن، اندام از دست رفته هنوز هم می‌تواند موجب ایجاد درد شدید در بیمار شود. این وضعیت، اگر مکررا تکرار شود، می‌تواند بیمار را متحمل یک درد باور نکردنی کند و حتی ممکن است در ناحیه قطع عضو، به حدی درد ایجاد کند که مانع استفاده از پروتز شود.نظریه پیشنهادی کاتالان این است که وقتی اندام قطع می‌شود، مدارهای عصبی که برای آن اندام کار می‌کردند، بی‌هدف می‌شوند. آنها دیگر هدفی ندارند که به آن خدمت کنند و می‌توان آنها را با سایر شبکه‌های عصبی یکپارچه کرد. این کار، درد بیماران را به مقدار زیادی کاهش می‌دهد.

“کاتالان “ می‌گوید: تصور کنید که دست‌تان را از دست می‌دهید و این اتفاق در مغز و سیستم عصبی شما فقدان بزرگی را موجب می‌شود و سیستم عصبی مربوط به دست شما بی‌هدف و نهایتا بیکار می‌شود. پردازش هر ورودی حسی را متوقف می‌کند، تولید هر پیام خروجی برای حرکت دست را متوقف می‌کند، اما خاموش نمی‌شود.کاتالان می‌گوید نورون‌ها هرگز متوقف نمی‌شوند و اغلب می‌توانند به صورت تصادفی فعالیت کنند. وی خاطرنشان کرد که اگر نورون‌ها با هم و بطور همزمان در ناحیه قطع شده فعالیت کنند، می‌توانند منجر به درد شوند.