تصویب لایحه تاسیس دانشگاه تهران

هشتم خرداد 1313 «لایحه قانون تاسیس دانشگاه تهران» که در اسفند 1312 به مجلس شورای ملی پیشنهاد شده بود در این روز به تصویب رسید. به موجب این قانون از مدارس عالی آن زمان از قبیل دارالمعلمین عالی، مدرسه حقوق و علوم سیاسی و مدرسه عالی طب، دانشگاه تهران تشکیل و اجزای مختلف آن به سرعت ایجاد شد. تا قبل از آن، در نقاط مختلف کشور، مدارس قدیمه‌ای وجود داشت که در آنها، علوم اسلامی و بسیاری از مباحث مربوط به علوم عقلی و نقلی تدریس می‌‌شد. مجموعه این مدارس و ایجاد مدارس عالی دیگر نظیر دارالفنون و دارالمعلمین و همچنین لزوم وحدت و تمرکز در اداره این مدرسه‌های عالی سبب شد که وزارت فرهنگ طرح دانشگاهی به روش جدید را تدوین کند. طبق ماده یک قانون تاسیس دانشگاه تهران، مجلس شورای ملی به وزارت معارف اجازه می‌دهد موسسه‌ای به نام دانشگاه برای تعلیم درجات عالیه علوم و فنون و ادبیات و فلسفه‌در تهران تأسیس کند. این دانشگاه دارای شعب ذیل است که هر یک از آنها موسوم به دانشکده خواهد بود: علوم معقول و منقول، علوم طبیعی و ریاضی، ادبیات و فلسفه و علوم تربیتی، طب و شعب و فروع آن، حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی، فنی.  بر اساسا ماده سوم این قانون، رییس دانشگاه در آغاز افتتاح بر حسب پیشنهاد وزیر معارف و به موجب فرمان همایونی تعیین و بعدها بر طبق ماده 14 بر حسب‌پیشنهاد شورای دانشگاه و موافقت وزیر معارف به موجب فرمان همایونی منصوب خواهد شد. همچنین، رییس دانشگاه مجاز است علماء و دانشمندان مملکتی و خارجی را بر حسب پیشنهاد شورای دانشگاه و تصویب وزیر معارف به‌عضویت افتخاری دانشگاه بپذیرد.  فارغ‌التحصیل های دانشکده‌ها که بر حسب مقرراتی که با موافقت نظر وزارت معارف وضع خواهد شد لااقل به درجه اجازه معلمی (‌لیسانس) نائل شوند از حقوق و امتیازات قانون تربیت معلم مصوب 19 اسفند ماه 1312 استفاده خواهند کرد. معلمان دانشگاه به طبقات سه‌گانه تقسیم می‌شوند: ‌اول و دوم استاد و دانشیار (‌معاون استاد) که باید علاوه بر داشتن شرایط مقرره در فقرات 1 و 3 و 4 ماده دوم قانون استخدام کشوری استاد کمتر از‌سی سال و دانشیار کمتر از بیست و پنج سال نداشته باشند و در رشته‌ای که تدریس می‌کنند درجه علمی آنها را شورای عالی دانشگاه لااقل دکتری یا‌معادل آن تشخیص بدهد. حقوق ماهانه درجه اول دانشیار در سال تحصیلی 14 - 1313 به میزان یک هزار ریال معین شده بود. ریاست هر رشته از دروس بر عهده استاد همان رشته است برای ترفیع به رتبه استادی علاوه بر پیدا شدن محل تدریس باید لااقل‌پنج سال دانشیار باشد. ‌روسای دانشکده‌ها و دانشسراهای عالی پس از کسب نظر شورای دانشکده مربوط از بین استادان و رییس دانشگاه از بین روسای دانشکده‌ها انتخاب‌می‌شوند.