بیماران خاص میان داروخانه‌های شهر برای تهیه دارو سرگردانند
ایلنا|
نیمکت‌های مقابل داروخانه بنیاد امور بیماری‌های خاص محل توقف بسیاری از بیماران و خانواده‌هایشان است که روایت‌های مختلفی از مشکلات تهیه دارو دارند. داروخانه بیماران خاص اول صبح‌ها غلغله می‌شود، هرکس آمده دارویی را اینجا پیدا کند، یکی خودش پیوند کلیه انجام داده، یکی دیگر همراه پدرش که بیمار سرطانی است، آمده و یک نفر دیگر‌ام اس دارد. منتظرند میان آن همه جمعیت نامشان را بخوانند و دارویشان که گاهی به سختی به دست می‌آید را دریافت کنند. ساعت ۱۰ صبح است، داخل داروخانه صندلی خالی وجود ندارد و نیمکت‌هایی که رو به روی داروخانه بنیاد امور بیماری‌های خاص نصب شده‌اند، حداقل تا ساعت یک و نیم تا دو بعد از ظهر پذیرای بسیاری از بیماران خاص و همراهانشان است. اگر اولویت خبری امسال حوزه سلامت ایران «کرونا» و حواشی‌اش باشد، شاید بتوان دومین موضوع پرتکرار سال جاری را «دارو» دانست. از کمبود و نبود داروهای ضروری و حتی داروهای معمولی و بدون نسخه که به گفته نایب‌رییس انجمن داروسازان ایران در ۱۰ یا ۱۵ سال اخیر بی‌سابقه است تا گرانی شدید انواع داروها، موضوعات این حوزه را تقریبا هرچند روز یک‌بار به صدر اخبار می‌آورد. بازتاب بخشی از مشکلات این حوزه پرسروصدا را می‌توان در میان مراجعه‌کنندگان به داروخانه‌ها دید که هرکدام از آنها به نوعی در تهیه داروهایشان به مشکلاتی برخورده‌اند. برآیند مهم‌ترین خواسته‌های آنها رفع «گرانی» و «کمبود» داروهای موثر و باکیفیت است.
کل شهر را برای تهیه دارو باید بچرخیم
از چندین نفر به خصوص افرادی که به دنبال داروهای مبتلایان به سرطان هستند پرس و جو می‌کنم، می‌گویند باید در شهر از صبح تا غروب برای پیدا کردن داروهایشان بچرخند، از داروخانه هلال احمر تهران پارس تا داروخانه ۱۳ آبان در خیابان کریم خان، داروخانه هلال احمر شهرری در جنوب شهر تا ایستگاه همیشگی دیگرشان، داروخانه بنیاد امور بیماری‌های خاص در مرکز شهر. پیرمردی که دنبال یکی از داروهای سرطان دخترش است، یکی از آنهاست. با موتور می‌آید و داخل نیامده می‌زند بیرون: «داروی هندی که دکتر تجویز کرده را نداشت. دکتر داروی ایرانی را قبول نمی‌کند. نمونه فرانسوی این دارو سه میلیون تومان است، هندی‌اش ۸۰۰ هزار تومان و ایرانی‌اش را که اینجا دارند ۸۰ هزار تومان. دکتر می‌گوید ایرانی‌اش را نگیر چون اثر کافی را ندارد.» سراسیمه است که برود داروخانه دیگری: «صبح می‌روم دنبال دارو و تا ظهر درگیرم که دارویی را پیدا کنم. می‌خواهم بروم پارک وی. آنجا نداشته باشد می‌روم داروخانه شهید بهنامی، آنجا هم نداشته باشد می‌روم هلال احمر شهرری. بالاخره از یک جا گیر می‌آورم.» پروایی ندارد که از این داروخانه به آن داروخانه برود. مشکل اصلی‌اش این است که داروها بسیار گران شده‌اند: «قیمت داروها بالاست. همین یک قلم دارو که ۸۰۰ هزار تومان برایش هزینه می‌کنیم را باید بین یک تا سه ماه بعد دوباره خریداری کنیم. دخترم مستاجر و شوهرش کارگر است. فقط نه میلیون تومان هزینه عمل جراحی‌اش بود.»
داروهایمان هرچند وقت یک‌بار «نیست» می‌شود
مرد جوان دیگری که روی یکی از نیمکت‌های مقابل داروخانه منتظر نشسته می‌گوید چندسال پیش پیوند کلیه انجام داده و اینجا آمده است که یکی از داروهایش را پیدا کند. با حوصله مشکلات تمام نشدنی بیماران پیوند کلیه در تهیه داروهایشان را شرح می‌دهد. وقتی حرف از «کمبود دارو» می‌شود آن را تصحیح می‌کند و می‌گوید «نبود دارو»: «مشکلی که بیماران پیوند کلیه را بسیار اذیت می‌کند، این است که هر سری یکی از داروها نیست و ناچارند دارویشان را عوض کنند. وقتی بیمار با دارویی راحت است و عوارضی برای او ندارد، خوب است که همان دارو را استفاده کند، اما گاهی که کمبود می‌شود، باید داروی دیگری مصرف کرد و همین ممکن است باعث شود، عوارضی برای بیمار به وجود می‌آید.»
چرا داروی ایرانی مصرف نمی‌کنید؟
مرد جوان که سابقه پیوند کلیه دارد در پاسخ به این سوال که چرا داروی ایرانی را مصرف نمی‌کند، می‌گوید: داروهای ایرانی برای بسیاری از بیماران پیوند کلیه، عوارض بسیار کلافه‌کننده‌ای مانند حساسیت و خارش شدید بدن دارد و از طرفی اثرگذاری داروی خارجی هم آن طور که باید ندارد، به همین خاطر حتی پزشک معالج بیمار هم این داروها را قبول نمی‌کند: «مشابه ایرانی همه این داروها هست، اما کیفیت آنها با خارجی‌ها بسیار فاصله دارد. اگرچه تولید داخل است، اما ایجاد عوارض برای بیمار موضوع حساسی است. پراید نیست که بگوییم بالاخره از آن استفاده می‌کنیم. این مساله سلامتی بیماری است که با هزار بدبختی عمل پیوند انجام داده است، اگر دارویی غیر از تجویز پزشک را مصرف کند، ریسک کرده است. خیلی از پزشکان هم تجویز داروی داخلی را قبول نمی‌کنند چون برایشان مسوولیت دارد. داروی ایرانی پیوند کلیه سطح ایمنی را به میزانی که می‌خواهیم نگه نمی‌دارد. گاهی شرایطی پیش می‌آید که یکی از داروها را خارجی و یکی دیگر را داخلی تهیه می‌کنیم و با این تداخلی که ایجاد می‌کند، حفظ تعادل سطح ایمنی با چالش مواجه می‌شود.»
دارویم بعد از چهار ماه نایابی ۸ میلیون تومان شد
زن جوانی گوشه‌ای ایستاده که نامش را صدا کنند. می‌گوید ۱۲ سال است که «ام اس» دارد و باید هر ماه داروی خارجی «بتافرون» بخرد که قیمت پانزده عدد آن درحدود هشت میلیون تومان می‌شود: «الان که خریدم فاکتورش را می‌آورم که نشانت بدهم. هشت میلیون تومان هزینه همین یک قلم دارو برای یک ماه است. البته هر بیمار‌‌ام اس بسته به شرایطش باید داروی متفاوتی مصرف کند که هزینه‌اش فرق دارد. من بیمه تامین اجتماعی هستم و از طرفی بیمه تکمیلی‌ام هم فقط سالی ۱۴۵ میلیون تومان هزینه قبول می‌کند. بنابراین سر جمع هزینه دارو و درمانم گاهی به قیمت آزاد تمام می‌شود. واقعا چه کسی می‌تواند این هزینه را بدهد؟» زن جوان در پاسخ به این سوال که آیا داروهایش را راحت پیدا می‌کند، می‌گوید: «دارویی که من باید استفاده کنم، چون گران است و به نظر می‌آید، به همین دلیل کم می‌خرند، راحت پیدا می‌شود. هزینه همین دارو برای من تا مرداد ماه درحدود یک میلیون و هشتصد هزار تومان می‌شد. چهار ماه این دارو وارد نشد و بعد از آن هزینه‌اش حدود هشت میلیون تومان شد. بیمه تامین اجتماعی صد یا دویست تومان بیشتر از این هزینه را نمی‌دهد. در کنار اینها هزینه‌های بالای دیگری هست. مثلا هر بار «ام آر آی» دو میلیون تومان هزینه دارد.»
هر سه هفته یک‌بار ۳ میلیون تومان پول دارو می‌دهیم
زن جوانی که به همراه مادرِ مبتلا به سرطان سینه‌اش مقابل داروخانه بیماران خاص نشسته‌اند تا نوبت دریافت دارویشان بشود، می‌گوید آنها اگرچه شانس آورده‌اند که بیمه بخشی از هزینه‌ها را تقبل می‌کند، اما حتی با وجود بیمه هم هزینه‌های آنها بسیار بالاست: «تیرماه متوجه شدیم مادرم مریض است و در این مدت به خاطر هزینه داروها خیلی به ما فشار آمده است. مادرم باید هر سه هفته یک‌بار دارو تزریق کند که آن‌هم در حدود سه میلیون برای ما هزینه می‌برد، یعنی فقط هر سه هفته یک بار بین دو میلیون و پانصد تا سه میلیون تومان پول دارو می‌دهیم.»
افزایش قیمت سرم از ۴۰ هزار تومان به ۱۳۰ هزار تومان
مرد میانسالی هم که برای پیدا کردن داروی سرطان سینه به اینجا آمده، مهم‌ترین نگرانی خود و خانواده‌اش را هزینه دارو می‌داند که روز به روز هم زیاد می‌شود: «از سال ۹۸ درگیر سرطان مادرم هستم. نسبت به سال ۹۸ شاید حدود ۱۰۰ درصد قیمت داروها افزایش داشته است. یک سرم که برای تزریق آمپول مادرم ضروری است از ۴۰ هزار تومان در سال ۹۸ به ۱۳۰ هزار تومان رسیده است. دیگر خودت بخوان حدیث مفصل از این مجمل.»
وجود داروهای کمیاب در بازار آزاد به چندین برابر قیمت
«همایون سامه یح نجف آبادی» عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی درباره وضعیت دارویی و مشکلات مردم در تامین دارو می‌گوید: «امسال مقداری با کمبود و مشکل به ویژه در مورد داروی بیماری‌های خاص از جمله بیماران پیوندی و سرطانی مواجه بودیم. درحالی که امسال مشکل کمبود دارو احساس می‌شد، اما متاسفانه می‌دیدیم همین داروهایی که با کمبود مواجه هستند در بازار آزاد با چندین برابر قیمت پیدا می‌شوند.» او ادامه می‌دهد: «دو میلیون دلار ارز به دارو تا مهرماه ۱۴۰۰ اختصاص داده شد. این دو میلیارد دلار به‌طور کلی خرج شد و از مهرماه متاسفانه دیگر ارز ۴۲۰۰ تومانی برای واردات وجود نداشت. درحال حاضر کمتر از یک ماه است که ۷۰۰ میلیون دلار دیگر خارج از بودجه ارز ۴۲۰۰ تومانی از سوی دولت تامین شده است. دارو به صورت کج‌دار و مریز وارد می‌شود، اما با این مقدار اختصاص ارز، توانایی واردات دارو با قیمت‌های قبلی به صورت کامل وجود ندارد. به همین خاطر کمبود دارویی چه در مورد بیماران خاص و چه درمورد داروهای معمولی وجود دارد. بسیاری از داروهایی که به صورت روتین فراوان بود، متاسفانه در حال حاضر با کمبود مواجه است.» سامه یح تصریح می‌کند: «زمانی که ارز ۴۲۰۰ تومانی مخصوص دارو و تجهیزات به اتمام رسید، به تبع مجوز واردات مواد اولیه با ارز آزاد داده شد، وگرنه اوضاع بسیار وخیم‌تر از این می‌شد. برخی از داروها با ارز آزاد وارد شد و به قیمت همان ارز آزاد هم دراختیار مردم قرار گرفت. این اختلاف قیمت بیمه و دارو را به تبع متاسفانه خود بیمار متقبل می‌شود.» او البته با تایید اینکه ارز اختصاص یافته برای واردات دارو کافی نبوده، معتقد است که باید شرایط خاص اقتصادی کشور را هم در نظر گرفت.
