یک پای درمان همیشه می‌لنگد

مریم شاهسمندی

وضعیت بیمارستان‌های دولتی خوب نیست. وقت‌های عمل جراحی تا ماه‌ها بعد پر شده است، بیماران برای عمل‌های ضروری هم باید در نوبت بمانند، کسانی که نیاز به عمل‌های ترمیمی مثل زانو دارند، به دلیل نبود پروتز عمل‌هایشان کنسل می‌شود، هزینه‌های درمان به قدری بالا رفته که دیگر کسی نمی‌تواند به بیمارستان‌های غیر دولتی مراجعه کند. از سوی دیگر بدقولی‌های سازمان تامین اجتماعی و بیمه سلامت برای پرداخت هزینه‌های درمانی به مراکز باعث شده تا بسیاری از آنها از انجام خدمات با این دفترچه‌ها خودداری کنند.

از سوی دیگر بسیاری از داروها از لیست بیمه خارج شده‌اند، حتی داروهای سرماخوردگی. وضعیت در بهداشت و درمان بحرانی است، کمبود دارو ماه‌هاست که آغاز شده است و هیچ کدام از وعده‌هایی که مسوولان وزارت بهداشت و درمان در زمینه تامین داروها داده‌اند به درستی اجرایی نشده است.

کافی است یک روز وقت بگذارید و در بیمارستان‌های دولتی حضور پیدا کنید. خبری از استادان در بیمارستان نیست، هر چه هست توسط رزیدنت‌ها انجام می‌شود، بسیاری از پزشکان از حضور در بیمارستان سر باز می‌زنند و تلفنی به رزیدنت‌های خود دستورات لازم را می‌دهند، به همین دلیل است که بسیاری از رزیدنت‌ها زیر فشارهای ناشی از بار مسوولیت از پا در می‌آیند و گاه دست به خودکشی می‌زنند. البته مسوولان وزارت بهداشت و درمان معتقدند در این موارد با پزشکانی که حضور ندارند برخورد قاطع صورت می‌گیرد اما نمود بیرونی برای این برخورد قاطع وجود ندارد چرا که همچنان در بیمارستان‌های دولتی بیماران سرگردان و به دنبال پزشکان با پاسخ‌های بی‌معنای پرستاران و مسوولان بخش‌ها مواجه می‌شوند.

 ارایه خدمات در این بیمارستان‌ها به پایین‌ترین سطح خود رسیده است. کمبود پرستار و پزشک در بیمارستان‌های دولتی بیداد می‌کند. تهیه دارو برای بیماران به یک معضل تبدیل شده است. اکثر داروخانه‌های بیمارستان‌ها داروهای مورد نیاز بیماران را ندارند. شرایط بحرانی است و در این وضعیت هیچ کس نیست که به داد مردم برسد. در برخی از بیمارستان‌های دولتی دستگاه‌های سی تی اسکن، رادیولوژی و ... خراب است و بیماران برای استفاده از این امکانات باید به بیرون بیمارستان مراجعه کنند. اغلب پرستاران و پرسنل بیمارستان از عدم پرداخت حق و حقوقشان ناراضی هستند. شیفت‌های طولانی مدت برای رزیدنت‌ها و پرستاران به معضلی لاینحل تبدیل شده است. ازدحام در بیمارستان‌های دولتی یکی دیگر از مشکلاتی است که پرسنل با آن مواجه هستند. تعداد بیماران خیلی بیشتر از میزان توانایی پذیرش آنهاست. اما مردم هم راه چاره‌ای ندارند، نمی‌توانند هزینه‌های حضور در بیمارستان‌های خصوصی را پرداخت کنند.

مجبورند این ازدحام و عدم رسیدگی به موقع را به جان بخرند اما مجبور به پرداخت هزینه‌های نجومی درمان در بیمارستان‌های خصوصی نباشند. این در حالی است که مسوولان مدام از شرایط مناسب بهداشت و درمان در کشور حرف می‌زنند و وعده‌هایی می‌دهند که هیچ‌وقت اجرایی نمی‌شود. حالا دیگر برخی بیمارستان‌ها برای تهیه داروی بیهوشی هم با مشکل مواجه‌اند. عمل‌های جراحی زیادی به دلایل گوناگون لغو می‌شود. بیماران سرگردان می‌شوند و در این بین کسی نیست تا به دادشان برسد. خدمات بیمارستان باید منجر به رضایت بیماران شود. خدمات اثربخش، با کیفیت و ایمن بیمارستانی باید به صورت بیمار محور ارایه شود تا منجر به رضایت بیمار شود. رضایت بیمار یکی از شاخص‌های مهم کیفیت خدمات بیمارستانی است.

بیماران راضی مراقبت بیشتری از خود می‌کنند، همکاری بیشتری با ارایه‌کنندگان خدمات سلامت دارند که منجر به تسریع روند بهبود آنها می‌شود. اما متاسفانه آن چیزی که در اغلب بیمارستان‌های دولتی دیده می‌شود عدم رسیدگی به موقع به بیماران است. یکی از مواردی که می‌تواند کیفیت خدمات را کاهش بدهد، افزایش تقاضا و محدودیت منابع و نیروی انسانی در ارایه خدمات است. وقتی صحبت از ادغام بیمارستان‌های درمانی با آموزش پزشکی به میان آمد هیچ مسوولی در مورد دلایل آن توضیح نداد در حالی که یکی از مهم‌ترین دلایل این امر کمبود نیروی انسانی در بیمارستان‌ها بود. مساله‌ای که همیشه نادیده گرفته شده و حالا با رشد روزافزون مهاجرت پزشکان و پرستاران کم‌کم خودنمایی می‌کند. در این شرایط همیشه یک پای درمان در کشور ما می‌لنگد.