تاریخچه تاکسیرانی در تهران

تا سال‌های ۱۳۲۴ و ۱۳۲۵ ه. ش تعدادی از اتومبیل‌های شخصی به عنوان کرایه در خیابان‌های تهران به جابه‌جا کردن مسافر مشغول بودند، ولی هنوز درشکه‌ها نیز جایگاه خود را داشتند و مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در سال ۱۳۲۵ ه. ش شرکتی به نام ب. ب. تاکسی (B.B.TAXI) با ۱۰ دستگاه اتومبیل فیات شروع به‌کار کرد و با کرایه ۵ قران مسافران را به مقصد می‌رساند. این تاکسی‌ها پاتوقشان بیشتر جلوی هتل‌ها، سینماها و تئاترها بود و مانند آژانس‌های امروزی فقط مسافران را به‌صورت تک‌سرنشین یا احتمالا خانوادگی بدون آنکه مسافر دیگری را در بین راه سوار کنند به مقصد می‌رساندند، استقبال مردم از این تاکسی‌ها باعث شد که بعد از چند ماه شرکت بر تعداد خودرو‌های خود اضافه کرده و آن را به ۵۰ دستگاه برساند.

در همین سال‌ها عده دیگری از مردم نیز به فکر ایجاد شرکت‌های خصوصی تاکسیرانی افتادند از جمله خانم فخرالدوله (شاهزاده قاجار و مادر دکتر علی امینی نخست‌وزیر دوران پهلوی) که در سال ۱۳۲۶ ه. ش با خرید ۱۰۰ دستگاه تاکسی و تحت اختیار قرار دادن آنها به ۱۰۰ شوفر و با تاسیس سازمانی مستقل، تاکسیرانی تهران را در کنترل خود درآورد.

 انواع خودرو‌های تاکسی در آن دوران مانند امروز نبود و نوع ماشین‌ها بسیار متنوع بود از سال ۱۳۴۷ هـ. ش بود که کم‌کم همه تبدیل به یک مدل خاص به نام پیکان شدند و بعدها در دهه 70 نیز کم‌کم به رنو ۲۱ و هیوندا تبدیل و امروز نیز سمند و پراید جایگزین آنها شده‌اند، در آن زمان انواع و اقسام خودرو با گرفتن اجازه نامه از شهرداری تبدیل به تاکسی می‌شدند از جمله خودرو‌های فیات، مسکویچ، فورد، واکسال، آستین، شورلت، اپل، بنزهای ۱۷۰ و ۱۸۰ و ۱۹۰، دوج و... که همگی با رنگ کردن گلگیر‌های جلو و عقب به رنگ سفید به عنوان تاکسی مشغول به‌کار بودند.

یکی از نکات جالب در رابطه با رانندگان سواری‌های کرایه این بود که تمامی آنها به هنگام رانندگی با خودروی خود باید کت و شلوار به تن می‌کردند و باید آرمی فلزی به صورت مدال را که تصویری از یک خودرو روی آن به صورت برجسته منقوش بود روی یقه و سینه خود نصب می‌کردند.