سرمایه‌داری پیشرفته در عصر نارضایتی
نوشته: جوزف استیگلیتز|
ترجمه: منصور بیطرف|
فصل نهم
احیای یک اقتصاد پویا همراه با شغل و فرصت برای همگان
احیای فرصت و عدالت اجتماعی
حتی مشتاق‌ترین هواداران بازار متوجه شده‌اند که بازارها به تنهایی عدالت اجتماعی و فرصت را به ویژه در جاهایی که نشان تبعیض بر آن خورده است و در جامعه‌ای مانند ایالات متحده که تقریبا یک‌پنجم کودکان آن در فقر بزرگ می‌شوند، تضمین نخواهند کرد.
در بازارهای کار رقابتی (و من تاکید می‌کنم که آنها به ندرت رقابتی هستند) دستمزدها توسط عرضه و تقاضا تعیین می‌شود. تعامل نیروهای بازار ممکن است افراد کم‌مهارت را با دستمزدهای آنچنان پایین که فقط زنده بمانند کنار بگذارند چه برسد به آنکه یک زندگی معناداری داشته باشند. در اینجاست که دولت باید نقش مهمی را در ارتقای عدالت اجتماعی ایفا و تضمین کند که هر کسی یک درآمدی قابل برای زندگی کردن داشته باشد؛ و اینکه افراد جوانی که مهارت دارند باید موفق شوند و به فرصت‌های خوب شغلی که متناسب با حرفه‌شان باشد، بدون در نظر گرفتن درآمد، آموزش، مقام اجتماعی یا محیط خانوادگی‌شان، دسترسی داشته باشند و اینکه برخی افراد یا شرکت از قدرت بازار خود برای بیرون راندن آنها با یک سهم نامناسب از کیک ملی استفاده نکنند.
همچنان‌که ما به سمت اقتصاد پویاتر حرکت می‌کنیم، اهداف اجتماعی فرصت و عدالت اجتماعی باید بخشی از نقشه باشد. ما در وهله اول نیاز به آن داریم تا توزیع درآمد بازار را برابرتر‌سازیم (که گاهی اوقات پیش توزیع نامیده می‌شود). اما همچنان‌که تلاش می‌کنیم، نابرابری در درآمد بازار بدون شک بالا خواهد ماند. پس ما مجبور هستیم از مالیات پیشرفته، انتقال و برنامه‌های مخارج عمومی برای برابر کردن استانداردهای زندگی آتی استفاده کنیم. اگر ما در برابر ساختن درآمد بازار موفق شویم، در این صورت، بار کمتری بر توزیع مجدد خواهد بود. این تاکید بر پیش توزیع بسیار مهم است. پیش توزیع این نکته را برجسته می‌کند که عادلانه‌تر کردن توزیع به معنای فقط موضوع توزیع مجدد نیست بلکه مالیات بستن بر ثروت است تا به افراد نیازمندتر برسد.
