کشتی زیر دریا

مراد سلیمی ایزاک پرال (اول ژوئن ۱۸۵۱-۲۲مه ‌۱۸۹۵) یک مهندس اسپانیایی، افسر دریایی و طراح و مخترع زیردریایی پرال بود. او در سال ۱۸۶۶ به نیروی دریایی اسپانیا ملحق شد و نخستین زیردریایی با نیروی برق را تولید کرد که این زیردریایی در سپتامبر سال ۱۸۸۸ عملا راه‌اندازی شد. اما طرح‌های بعدی پرال برای بهبودبخشی به اختراعش مورد قبول مقامات دریایی آن زمان قرار نگرفت. از این‌رو پرال نیروی دریایی را ترک کرد تا سایر اختراعات تجاری خود را توسعه بخشد. پس از انجام مطالعات و آزمایش‌های مختلف و با حمایت و پشتیبانی برخی فرماندهان و افسران دریایی، پرال توانست ایده خود را به‌کارکنان نیروی دریایی اسپانیا ارایه دهد. سپس قرار بر این شد تا ایده این زیردریایی با بودجه اولیه ۵ هزار پزوتا عملی شود. قابل ذکر است که زیردریایی مورد مطالعه پرال در اصل اولین زیردریایی عملیاتی بود که تا آن زمان ساخته شده بود. و در نهایت، در تاریخ ۸ سپتامبر ۱۸۸۸ زیردریایی پرال عملا راه‌اندازی شد و در یک سفر آزمایشی به همراه مقامات دریایی روی یک رزم‌ناو شبیه‌سازی شده طرح پرال اجرا شد و این زیردریایی بدون هیچ‌گونه صدمه و آسیبی توانست به بندر بازگردد. با این حال، هنوز این یک زیردریایی ساحلی به حساب می‌آمد، زیرا دارای پوسته دو لایه و موتور دیزلی نبود (موتورهای بنزینی در آن زمان قابل اطمینان نبودند) . البته به جرات می‌توان گفت که کارایی این زیردریایی با سایر زیردریایی‌هایی که تا ۱۰ سال بعد از آن به‌کار گرفته شد برابری می‌کرد. اما پروژه دوم پرال برای ادامه طرحش توسط مقامات دریایی رد و پرال از ادامه این کار ناامید شد. اولین زیردریایی که در نیروی دریایی اسپانیا به‌کار گرفته شد، در سال 1927 و براساس طرح پرال و طرح تکمیلی جان فیلیپ ساخته شد و چون ایده‌پرداز اولیه آن پرال بود این زیردریایی به نام پرال نامگذاری شد. این زیردریایی از سال ۱۹۶۵ به این سو در نقاط مختلف بندرگاه‌ها به نمایش گذاشته شده بود و دست آخر در سال ۲۰۱۲ در موزه دریایی کارتاخنا به نمایش عموم درآمد. در سال ۱۹۰۴، در فرانسه اولین زیردریایی با موتور دیزل‌الکتریکی توسط جان فیلیپ و براساس طرح اولیه پرال ساخته شد. سازوکار این زیردریایی به این ترتیب بود که روی سطح آب به کمک موتورهای الکتریکی دیزل، باتری‌های الکتریکی شارژ می‌شدند پس از آن زیردریایی به داخل آب شیرجه می‌زد. در این لحظه دیگر به موتور دیزل نیازی نبود و موتور الکتریکی، زیردریایی را به جلو می‌راند. در این روش هم بعد از چند ساعت زیردریایی باید به روی آب می‌رفت تا باتری‌ها را دوباره شارژ کند البته استفاده از این روش مشکلات دیگری هم داشت و آن اینکه باتری‌ها خیلی بزرگ و سنگین بودند و ترکیب اسید آنها با آب بخار مرگباری را به وجود می‌آورد. سال ۱۹۵۴ بود که زیردریایی دیگری اختراع شد که با سوخت هسته‌ای کار می‌کرد این زیردریایی پیشرفته‌ترین نوع زیردریایی محسوب می‌شود که می‌تواند حتی سال‌ها در زیر آب باشد و با سرعت بیش از ۵۰ کیلومتر حرکت کند.