تهران شهری که 19 خواهر دارد
گروه گوناگون|
تهران شهری است که 19 خواهر دارد. از سئول و بیشکک قرقیزستان، پکن، هاوانا، پرتوریا و مسکو گرفته تا کاراکاس، مینسک، استانبول، صنعا، خارطوم، برازیلیا، دوشنبه، مانیل، آنکارا، بوداپست و تفلیس. اما خواهرخواندگی شهرها به چه صورت است. در مقاله‌یی که در تعریف خواهرخواندگی و تاریخچه آن منتشر شده است این پیمان را رابطه‌یی دوستانه و هدفمند تعریف کرده‌اند که برای تبادل اطلاعات و تجارب و توسعه مناسبات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، شهری و فنی میان یک جامعه شهری با جامعه شهری مشابه خارجی برقرار می‌شود. در اروپا این پیوند را «شهرهای دوقلو» و در امریکا آن را «خواهرخواندگی» می‌نامند؛ در شوروی سابق هم به این پیوند «برادرخواندگی» می‌گفتند.
خواهرخواندگی پیمان همکاری بلندمدت و رسمی دو شهر است که بین شهرداران دو شهر برای ایجاد همبستگی و اتحاد بیشتر انسانی و فرهنگی منعقد می‌شود. سابقه این پیوند به پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ برمی‌گردد که در آن برهه برای نخستین‌بار بین شهرهای کشورهای اروپایی برقرار شد. مدتی بعد و در سال ۱۹۵۶، آیزن هاور در معرفی این طرح بر ارتباط مردم با مردم در شکل‌گیری پیمان‌های خواهرخواندگی بین شهرهای امریکا با دیگر شهرهای جهان تاکید کرد.
هدف از گسترش طرح پیمان خواهرخواندگی شهرها، به تلاش واداشتن افراد و سازماندهی گروه‌های مختلف جامعه برای کاهش درگیری‌ها در جهان بود چراکه در تصورات جهانی ارتباط عاطفی دو خواهر حتی در شرایط اختلافات و درگیری‌های خانوادگی نیز همچنان تداوم یافته و موجبات آشتی طرفین را فراهم می‌آورد.
به‌تازگی اعلام شده است که ونیز و یزد نیز خواهرخوانده می‌شوند. شاید این خبر بهانه‌یی باشد برای نگاه به شهرهای کشورهای مختلف که با شهرهای ایران، پیوند خواهرخواندگی دارند. نگاهی کوتاه نشان می‌دهد که فلورانس با اصفهان، استانبول با تبریز، لاهور با مشهد، بعلبک با قزوین، پچ با شیراز و قونیه با نیشابور خواهرخوانده
هستند.
برنامه‌های شهرهای خواهرخوانده شامل نوع منحصربه‌فردی از همکاری و مشارکت در سه بخش اصلی یک جامعه زنده و پویا یعنی مدیریت محلی، تجارت و بخش‌های خصوصی می‌شود. اما شهرها چگونه یکدیگر را پیدا می‌کنند؟ گفته می‌شود که گاهی شهردار دو شهر همدیگر را ملاقات کرده و با همدیگر آشنا می‌شوند و پس از آن مقدمات آشنایی و خواهرخواندگی شهرهای خود را فراهم
می‌آورند.
در موارد دیگر گروه یا افرادی از اجتماع، معلمان، تجار یا اعضای انجمن‌های قومی جریان امور را به دست می‌گیرند و کمیته خواهرخواندگی ایجاد می‌کنند و سپس از رهبران منتخب خود می‌خواهند همکاری رسمی بین دو کشور صورت گیرد. این تعامل میان شهرها را باید نقطه عطفی در توسعه شهری دانست. در این صورت کشورهای توسعه‌یافته نیز می‌توانند به مدد کشورهای درحال توسعه بیایند. با این پیوند می‌توان، اصول توسعه شهری را بیشتر از قبل فراهم و آن را در شهرها اجرایی کرد.
