باستان‌شناسان رژه کاروان گنج‌یاب را محکوم کردند
جامعه باستان‌شناسان کشور اقدام رژه کاروان‌های حفاران غیرمجاز و گنج یاب را با انتشار بیانیه‌ای محکوم کرد. سال‌ها و ماه‌های اخیر، دوران سختی است که بر میراث فرهنگی ایران می‌گذرد. مشکلات گوناگون اقتصادی، بی‌توجهی به قانون، سستی و ناکارآمدی نهادهای مسوول، ناآگاهی عمومی و عوامل پیدا و پنهان دگر سبب شده است تا عده‌ای سودجو با بهره‌بردن از امکانات فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، اقدام به ایجاد گروه‌ها و کانال‌های غیرقانونی کرده و با بی‌پروایی اقدام به آموزش تیله‌کنی و گنج یابی در روز روشن کنند و قهرمانانه، قانون و باورمندان به میراث فرهنگی و تمدنی این آب و خاک را به ریشخند بگیرند، زورآزمایی کنند و سودای تنعم از خوان گذشتگان داشته باشند. نمونه شگفت و جدی آن، رژه کاروان گنج‌یابان و عتیقه‌خران در بیابان‌های استان اصفهان بود که در پی فراخوان فردی سودجو در اینستاگرام و همراهی شبکه ایجاد شده به وسیله وی دیده شد و سبب نگرانی و درد عمیق جامعه فرهنگی کشور به ویژه باستان‌شناسان شد. جامعه باستان‌شناسی ایران به عنوان نهادی علمی و تخصصی، ضمن محکوم کردن تلاش این عده سودجو که آشکارا به دشمنی با تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم رفته‌اند، دردمندانه چند نکته را با مردم ایران، دلسوزان ملک و ملت، متولیان میراث فرهنگی، نهادهای اطلاعاتی و انتظامی و قوای محترم قضاییه و مقننه در میان می‌گذارد که در بخشی از آن آمده است: جامعه باستان‌شناسی ایران با آگاهی از وجود مشکلات و خلاءهای قانونی، ضمن هشدار و بیان نگرانی عمیق خود درباره افزایش آسیب‌پذیری محوطه‌های باستانی و تاریخی با استفاه از ظرفیت‌های تازه شبکه‌های اجتماعی، به ویژه از بخش‌های حقوقی وزارتخانه، قوه قضاییه و قوه قانون‌گذاری می‌خواهد تا نسبت به اصلاح و روزآمد کردن قوانین در صیانت بهتر از میراث فرهنگی اقدام کنند تا شاهد روزافزون غارت و تاراج مواریث فرهنگی خود نباشیم. همچنین با ارج گذاشتن به تلاش‌های یگان حفاظت میراث فرهنگی، قوه قضاییه و قضات آگاه در برخورد با رژه قاچاقچیان میراث فرهنگی در اصفهان، ارایه گزارش پایانی از برخورد با عوامل چنین اقدامی را خواستاریم. باید توجه داشت که تاریخ ایران، تاریخی یکپارچه و منسجم است و محوطه‌های باستانی شاهد زندگی چند هزاره ساکنانش هستند. با از بین رفتن هر اثر تاریخی، برگی از تاریخ و فرهنگ این سرزمین و مردمانش به یغما می‌رود. محوطه‌های باستانی، مکان‌هایی هستند که بقایای زیست و زندگی روزمره مردمان روزگاران کهن در آنها انباشت شده و باقی مانده است. این استقرارگاه‌های کهن، بیشتر شامل بقایای معماری، دورریزهای زندگی عادی چون خرده سفال و استخوان، خاکستر و... هستند که گرچه از نظر مالی بی‌ارزش اما به سبب توانایی‌هایی که در بازسازی نظام معیشت پیشینیان دارند و می‌توانند وجوه ناپیدا و فراموش شده فرهنگ‌ها و مدنیت‌های کهن را برای متخصصان روشن کنند، نزد باستان‌شناسان و متخصصان از ارزش زیاد فرهنگی و علمی برخوردار هستند. بر آگاهان پوشیده نیست که بسیاری از تمدن‌های گذشته که امروزه وجودشان بدیهی فرض می‌شود به همت و تلاش گروه زیادی از باستان‌شناسان پا به روشنای تاریخ گذاشته‌اند.
