هنري كيسينجر كه در واقع معمار پايان مشكلات ديپلماتيك امريكا با چين در دهه هفتاد ميلادي است و استراتژي او در به كارگيري ديپلماسي پينگ‌پنگي، باعث پايان يافتن تعارضات ساختاري ايالات متحده با چين شد، معتقد است: «مذاكره و گفت‌وگو در هر زمان و در هر مكان به نفع طرفين است.»

با آغاز رقابت‌هاي انتخاباتي ايالات متحده، تحليلگران تلاش مي‌كنند اين انتخابات را از جنبه‌هاي گوناگون مورد بررسي قرار دهند. يكي از جنبه‌هاي تحليلي، بررسي انتخابات امريكا از جنبه اقتصاد سياسي است.

انتخاب عباس عراقچي در راس سياست خارجي كشورمان چه معني دارد؟ با حضور عراقچي در وزارت خارجه بايد منتظر چه سبك سياست‌هايي در حوزه ديپلماسي ايران باشيم‌؟ با راي اعتماد نمايندگان مجلس، كليت كابينه پيشنهادي مسعود پزشكيان به سلامت از بهارستان عبور كردند تا دور تازه‌اي از فعاليت‌هاي اجرايي و توسعه‌اي در كشورمان آغاز شود. در ميان اين وزراي پيشنهادي اما سيد عباس عراقچي براي پست وزارت خارجه داراي اهميت مضاعفي است.

تنش‌ها همواره محصول محاسبات نيستند، بلكه آن سوءمحاسبات كشورهاست كه تنش‌هاي فزاينده را شكل مي‌دهد. از اين منظور، صهيونيست‌ها، مدت‌هاست كه تصميمات خود را مبتني بر سوءمحاسبات و راهبردهاي غلط اتخاذ مي‌كنند. روندي كه باعث شده منطقه اين روزها در شرايط دشواري به سر برد.

یکی از بحث‌های مهم و بنیادین در ایام انتخابات ریاست‌جمهوری، گفتمانی بود که دوطرف در حوزه سیاست خارجی مطرح می‌کردند. یک طرف از تنش‌زدایی، تعامل، مدارا و گفت‌وگو با همه کشورها صحبت می‌کرد و معتقد است جدا از ۲۰۰ کشور جهانی باید با قدرت‌های جهانی شامل امریکا و ۳ کشور اروپایی هم صحبت کرد.

واكنش اخير شوراي حكام در تصويب قطعنامه عليه ايران نشانه چيست؟ برخي معتقدند غرب با صدور اين قطعنامه از يك طرف تلاش مي‌كند، پالس‌هايي به ايران صادر كند تا مذاكرات آينده را در بطن دولتي برنامه‌ريزي كند كه رويكردهاي ميانه‌رو‌تر و معتدل‌تري داشته باشد.

يكي از ابهامات مهمي كه پس از رخدادهاي اخير و سقوط بالگرد رييس‌جمهور، وزير امور خارجه و هيات همراه در فضاي عمومي كشور مطرح شده، سرنوشت سياست‌هايي است كه دستگاه سياست خارجي ايران قرار است در اين دوران تازه در پيش بگيرد. برخي تصور مي‌كنند تغيير دولت و حضور رييس‌جمهور و وزير امور خارجه جديد، باعث تغيير راهبرد در مسير ديپلماسي كشورمان مي‌شود.

دورنماي پيش روي منطقه پس از رخدادهايي چون ۷اكتبر (عمليات توفان‌الاقصي)، ۱۴آوريل (حمله ايران به اسراييل) و ساير تحولات به چه سمت و سويي ميل كرده است؟ احتمال توافق ميان ايران و غرب پس از حوادث اخير وجود دارد؟آيا دكترين راهبردي ايران در مواجهه با تهديدات بيروني تغيير كرده است؟ اين موارد بخشي از مهم‌ترين پرسش‌هايي است كه اين روزها در افكار عمومي موج مي‌زند.

اين روزها اظهارتي شنيده مي‌شود در خصوص اينكه امريكا به اسراييل فشارهايي وارد ساخته تا از ماجراجويي در منطقه دست بردارد و جنايات خود را متوقف كند. اين اظهارات پايه و اساس درستي ندارد، چرا كه امنيت اسراييل براي كشورهاي غربي يك اولويت غير قابل انكار است.

 اگر رخدادها و رويارويي‌هاي منطقه خاورميانه را به يك بازي شبيه كنيم، مي‌توان گفت كه اسراييل تا قبل از واكنش اخير ايران در 14آوريل در حال بازي گلف بود. اسراييل از دل اين بازي هربار حفره‌اي را پيدا مي‌كرد و توپ را در آن مي‌انداخت. اما پس از واكنش مقتدرانه ايران عليه اسراييل، بازي گلف قبلي به بازي پينگ‌پنگ تغيير پيدا كرد. اسراييل سرويسي را در حمله به كنسولگري ايران نواخت و ايران بك‌هند قدرتمندي را در زمين صهيونيست‌ها خواباند و امتياز رالي را دريافت كرد.